Yukarıdaki dörtlük basından sansürün kaldırıldığının iddia edildiği yıllarda (24 Temmuz 1908) yazılmış. O yıllarda sınıflar arasındaki çelişki ve çatışmaların son derece cılız, dolayısıyla da muhalefetin esasta düzeniçi olduğu gözönüne alınırsa, bu derece sert tepki toplayan sansürün içeriğinin aynı sertlikte olmayacağı tahmin edilebilir.

Can çekişen imparatorluğun son temsilcilerinden olan Abdülhamid’in ‘İstibdad” yılları, tüm diğer konularda olduğu gibi, sansür konusunda da saltanat karanlığına tüy dikmiştir. Bu böyle olduğu halde, Abdülhamid’in bir Terörle Mücadele Yasası yoktu. Dolayısıyla da, sansürünün sınırı, gazetecileri, yazarları, bilim adamlarını “teröre yardım ve yataklık”tan içeri tıkacak genişlikte değildi. Böyle bir “hukuk”tan yoksundu. Sınırlı sayıda aydın, bu nedenle, gizlice ortadan kaldırılma veya farklı-sahte suçlamalarla zindanlara atılma/sürgüne gönderilme yoluyla susturulmaya çalışılmıştır.

Her olay, kendi tarihsel-toplumsal-siyasal koşullarında anlam kazanır. Sansürün kaldırılışı da, ancak feodal toplumda ve kraliyet ya da imparatorluk rejimi altında (özelde Abdülhamid istibdadı karşısında) bir önem arzedebilir. Burjuva cumhuriyetinse, daha kuruluşunda, çok daha ileri yasalara, özgürlüklere, kurumlara vb. sahip olması gerekir(di). Oysa Türkiye Cumhuriyeti, kuruluşunun üstünden 75 yıl geçtikten sonra, hala, kendinden önceki düzenin ve devletin getirdiği kırıntı bir yeniliği bayram olarak sunmaya devam ediyor. İşte “cumhuriyet”in ileriliği de ilericiliği de bu kadar...

Sansüre ve bize gelince...

Biz, ezilen sınıfın sesi-soluğu olarak, ne düşmandan bir hak dilendik ve ne de dilimize kilit vurduk. Bu sömürü düzeninin tüm suç ve pisliklerini özgürce sergilemek, ezilenlerin hak ve özgürlüklerini ise sesimizin tüm gücüyle savunmak hakkını, tabiri caizse, söke söke aldık. Bu uğurda bedel ödemekten kaçınmadık, kaçınmıyoruz. Cumhuriyetin sansürü, üstümüze coplar ve panzerlerle, kelepçeler ve zindanlar/zindanlarda katliamlarla, bombalar ve kurşunlarla geldi. Kaçırma/kaybetmelerle, işkence ve infazlarla geldi. Ne onlar vazgeçti sesimizi boğma çabasından, ne bizler boyun eğip sustuk. Her iki taraf için de mümkün olmayan bir şeydi çünkü bu. Çünkü her iki taraf da biliyor ki, bu kavganın sonu, bu düzenin sonuna bağlıdır.

Tıpkı, ezilenlerin sınırsız söz ve basın özgürlüğüne kavuşmalarının, ancak ezenlerin bu haktan mahrum bırakılacağı proleter demokraside mümkün olacağı gibi...

Tüm çalışanlara sınırsız söz ve basın özgürlüğü!
Kahrolsun burjuva medya tekelleri, yaşasın özgür sosyalist basın!