Bir tutsak annesinden açık mektup...

Ben evladı hapishanede olan annelerden biriyim. Bu bayramda duygularımı, acılarımı sizlerle paylaşmak istedim. Bayramlar anne ve babalar için bir anlamı olan, sevgi ve saygının pekiştiği, dargınların barıştığı, hoşgörünün, hasret gidermenin vesilesi olduğu günlerdir. Ama tutuklu yakını anne ve babası için bayramlar hüzünlü, bayramlar kederlidir. Bir anne olarak evladından ayrı, aynı gökyüzü altında ona dokunamıyor, saçını okşayamıyor, doyasıya bağrıma basamıyorum. Bayramda bile yasak. Çünkü oğlum siyasi tutuklu, açık görüş yapılmıyor, yıllardır böyle. Ama olsun, cam ardında olsa da görmek, sesini duymak için her bayram hapishane önlerinde olurum. Hüznü, kederi içimize atarız. Evlatlarımız en değerli varlıklarımız, onlarla gurur duyuyoruz. Bizleri utandıracak bir şey yapmadılar. “Bir ağaç gibi hür, bir orman gibi kardeşçesine” yaşamak, yaşamak istediler. Haram yemediler, rant peşinde koşmadılar. Ama hapishanedeler. Ramazan bayramını kanla, gözyaşıyla geçirdik. Kurban bayramında da aynı acıları yaşıyoruz. 19 Aralık operasyonunda oğlum yaralı olarak Kandıra F tipine nakledildi. Yeterli tedavi yapılmadı. Ayağından sakat kalma durumunda. Ölüm Orucu’nu 129 gündür sürdürüyor. Gün gün gözümüzün önünde eriyor.

Kamuoyuna, vicdanlara sesleniyorum: Bu sessizlik, umursamazlık neden! Ne kadar görmezden, duymazdan gelseniz de, bu ülkenin hapishanelerinde yüzlerce insan ölüm sınırında. Kendilerine dayatılan hücrelerde tecrit edilip yalıtılarak, insan sesine, yüzüne hasret yaşamak ya da ölmek! Hapishanede dört duvar arasında olsalar da, düşünceleriyle, inançlarıyla insanca yaşamak, yaşatmak ve adalet için güzelim yaşamlarından, canlarından başka ortaya koyacakları bir şeyleri yoktur. Çıkarsız, yalın ve tereddütsüz canlarını koymuşlardır ortaya. Talepleri doğrultusunda direnişlerini sürdürüyorlar. Şimdi hapishanelerde bilincini yitirenlere zorla müdahale edilmektedir. Bütün bunları yaşatmak adına yaptıklarını söylüyorlar. Oysa yetkililer, eğer onların yaşamasını istiyorsa, neden ölümlere sebep olan koşulları düzeltmiyor. Taleplerini değerlendirmiyor. Aksi halde ne zamana kada zorla müdahale edilip eziyet çektirilir. Zorla müdahale sakat bırakıyor, bunu düşünmek bile korkunç.

Ben bir anneyim, bayram gelmiş neyime? Yüreğim yangın yeri, günlerdir ne durumdayız bilir misiniz? Evimizde yemek pişmiyor, ocağımız yanmıyor. Oğlum orada aç, yaralı gün gün eriyor. Yaşadıklarımın tek bir izahı var. O da zulüm işte. Bir annenin feryadı. Yüreğimde insan sevgisi ve evlat acısı. Evladını bir daha görmeme kaygısı. Bunları yaşıyorum. Sizler bayram yaparken, elbette yapacaksınız, bir kere düşünün, evladınıza sarılırken bundan mahrum olanlar sizin yakınınız olsaydı diye düşünün biraz. Siz olsaydınız ne yapardınız?

Benim başıma gelmez demeyin, herkesin başına bir şeyler gelebilir. Demokrasi, adalet herkese lazım. Şimdi bunun mücadelesini vermezsek çok geç kalırız. Bu bir insanlık, onur meselesidir. Susarak, seyirci kalarak kimse sorumluluktan kurtulamaz. Kimseyi kırmak, üzmek niyetinde değilim, beni anlayacağınızı umuyorum. Tüm tutukluların, hükümlülerin ve yakınlarının, bu mektubu okuyan herkesin iyi bayramlar geçirmesini temenni ederim. Selamlar.

Kandıra F tipinde tutsak Fikret Kara’nın annesi
Naime Kara

---

Kandıra F Tipi Cezaevi’nde bulunan Selçuk Ulu’nun Ölüm Orucu’nun 93. günündeyken yazdığı mektup:

Can dostlarım merhaba,
Bugün Ölüm Orucu eylemimizin 93. günündeyim. Artık yavaş yavaş finale yaklaşıyormuşum gibi geliyor. Ne kadar da istiyorum ipi ilk göğüsleyen olmayı. Her şeyimle bu onura erişme hayali kuruyorum. Yıldızların arasında düşlüyorum kendimi. Delicesine içlerinde en parlağı olan Kutup Yıldızı’nı arıyorum. Ya geç kalırsam buluşmaya diye üzülüyorum. Sonra fatihleşmek var bu yolda diye, bu kez daha coşuyorum. İçim kabarıyor koşuyor koşuyorum. Tahsin var orada çünkü. Osman, Hicabi var. Ölmek mi? Evet ölüyorum. Büyük bir istek ve hazla, yeniden doğacağımı bilerek.

Yeniden doğumun adı olacak ölüm. Doğumun simgesi bahar ayında; tomurcukların toprağı yarıp güneşe kavuştuğu bugünlerde. Ölenlerin yeniden doğduğu, her şeyin canlandığı, ağaçların yeşile boyandığı meyvelerin tohuma durduğu baharda yeniden doğumun adı olacak ölüm. Öleceğiz hem de yüzlerle. Yeniden doğacağımızı bilerek. Martılar selamlayacak bizi. Kuş sesleriyle uğurlanacağız. Halaya duracak dostlarımız. Vedalaşmayacağız. Gözyaşı dökülmeyecek ardımızdan. Güneş daha parlak olacak o gün. Çiçekler bir başka açacak. Doğanın en güzel seslerinden oluşan bir senfoni eşlik edecek bize.
Evet doğa hükmünü sürecek yine. Yeniden doğumun adı olacak ölüm. Tohuma durmuş toprak bağrını açacak bize. Ve ben Kutup Yıldızı ile buluşacağım. Sonra seyre dalacağım büyüyüp genişleyen ailemizi. Onun kurucularını selamlayacağım. Ve sizlerle de o muzaffer günde buluşacağım. Halaya duracağız birlikte. Yeniden doğumun adı olacak ölüm!

14 Mart 2001
Selçuk Ulu
Kocaeli 1 Nolu F Tipi, C13/13
Kandıra/ İzmit

---

Direnç Özgür
5 Ocak ‘01