2003 1 Mayıs’ı emperyalist savaş ve saldırganlığın tırmandığı, sınıfa ve emekçi kitlelere yönelik sosyal yıkım saldırılarının derinleştiği koşullar altında kutlandı. Uluslararası sermayenin son yıllarda dünya ölçüsünde işçi ve emekçi kitlelere karşı yürüttüğü saldırılar ve çeşitli bölge ve ülkelerde sürdürülen emperyalist savaşlar emekçi kitlelerde derin bir hoşnutsuzluğa ve buna karşı mücadele dinamiklerinin birikmesine neden oldu. Bu dinamikler özellikle de son yıllarda açık mücadele biçimleri aldı ve emperyalist savaş karşıtı hareket şahsında milyonların sokağa çıkmasıyla doruğa ulaştı. Emek cephesi yaygın, kitlesel ve süreklilik kazanan bir eylem sürecinin ardından 1 Mayıs’ı karşıladı. Bu gelişmelerin 1 Mayıs’a damgasını vuracağı doğal bir beklentiydi. Dünya çapnda kutlamaların yaygınlığı ve kitleselliği bu beklentiyi boşa çıkarmadı. Çeşitli ülkelerde farklılıklar göstermekle birlikte birçok ülkedeki kutlamalar yaygınlığı ve kitleselliğiyle geçen yılları aştı. Bu sınırlı bilgilerden yansıyan bir tablodur ve özellikle de emperyalist metropollerdeki kutlamalar bu tabloyu doğrular niteliktedir.

Dünyadaki 1 Mayıs kutlamalarının gerçek kapsamını, niteliğini ve havasını yansıtan bilgilerden yoksunuz. Emperyalist iletişim ve yayın tekelleri kasıtlı bir tutumla dünyadaki 1 Mayıs gösterilerini son derece sınırlı sundu. Uluslararası iletişim ve yayın araçları üzerindeki emperyalist tekel, kutlamaların gerçek kapsamına ulaşmanın önünde büyük bir engel teşkil ettiği için, 1 Mayıs’ın tam tablosunu sunmamız olanaksızlaşıyor. Aynı iletişim tekelleri emperyalist odakların farklı politik tercih ve çıkarları gereği savaş karşıtı hareketi nispeten daha yaygın sunabiliyorlardı. Fakat 1 Mayıs söz konusu olduğunda, bunun bir bütün olarak emperyalist-kapitalist düzen karşıtı içeriği gözetildiğinde emperyalist dünya tam bir çıkar ve amaç birliği içinde davranabiliyor, aralarındaki dalaşmayı bir kenara itebiliyor. Bu toplumsal muhalefet areketi karşısında emperyalistlerin değişmez tutumuna da somut bir örnek teşkil ediyor.

Tüm bunlara rağmen elde edilen ilk sınırlı bilgilere dayanarak bu yılki 1 Mayıs’a dünya ölçüsünde kitlesel katılımlar gerçekleştiğini rahatlıkla söyleyebiliriz. Birçok ülkede 1 Mayıs’ın resmi tatil günü olmadığı ve çeşitli yerlerde yasaklamalarla karşı karşıya kalındığı da düşünüldüğünde bunun önemi daha iyi anlaşılır.

Bu elbetteki son yılların birikimini yansıtan ve emperyalist savaşa ve kapitalist sömürüye karşı büyüyen öfke ve hoşnutsuzluğu simgeleyen bir tablodur. Bu emperyalist küreselleşme saldırısının insanlığın büyük çoğunluğu için derin acılar ve büyük yıkımlar yarattığı gerçeğine duyulan öfkedir. Aynı öfke gençlik kitlesini de büyük ölçüde harekete geçirmiştir. Gençliğin kutlamalardaki dikkat çekici etkinliği ve geniş katılımı bunu anlatmaktadır.

Bu yılki 1 Mayıs kutlamaları sadece katılım olarak değil içeriği ve niteliği bakımından da olumlu bir tablo sunmaktadır. Gösterilere emperyalist savaş karşıtlığı ve sermayenin sınıfa dönük saldırılarına duyulan öfke damgasını vurdu. Bütün ülkelerde rejimlerin reform adı altındaki yeni saldırı paketleri hedef alındı ve emekçi kitleler özgün ve somut taleplerini ileri sürerek sermayeye karşı mücadele kararlılıklarını ortaya koydu. Aynı tutum emperyalist savaş karşıtlığında da kendisini gösterdi. Gösteriler her yerde aynı zamanda savaş kundakçılarını protestoya dönüştü. Özcesi 1 Mayıs emperyalist savaşa ve kapitalist sosyal yıkıma karşı kesişen öfkeyi birlikte ifade etti.

Tek tek ülkelerdeki mücadeleler, enternasyonal ve politik biçim kazanan küreselleşme karşıtı hareket, son olarak emperyalist savaşa karşı gelişen dünya ölçüsündeki eylemler ve 1 Mayıs gösterileri kitle hareketinin giderek güçleneceğinin göstergeleridir. Emperyalist kapitalizm kendi icraatlarıyla karşıt güçlerini bir uyanış ve mücadele sürecine itmiştir. Bugünün dünyası büyük sosyal çalkantılara ve devrimci sınıf mücadelelerinin güç kazanacağı bir döneme girmiştir.

İtalya:

Milano, Turin, Roma ve Bolonya’da gerçekleşen gösterilerin her birine 100-200 bin arasında insan katıldı. Küreselleşme, polis şiddeti ve savaş protesto edildi.

İspanya:

Değişik kentlerde yüzbinler alanlara çıktılar, hükümetin politikalarını protesto ettiler. Madrit’te 50 bin işçinin işsizlik parasına ilişkin planların geri çekilmemesi durumunda genel greve gideceği açıklandı. Gösterilerde İspanya hükümetinin askeri işgale verdiği destek protesto edildi.

Kolombiya:

Bogota’da sendikaların ve demokratik kitle örgütlerinin katıldığı 1 Mayıs gösterisine 700 bin kişi katıldı. Pastaran rejiminin neo-liberal kemer sıkma politikaları protesto edildi.

Brezilya:

Ülke çapında milyonlarca insanın katıldığı gösteriler düzenlendi. En büyük gösteri 1,5 milyon kişinin katılımıyla Sao Paola’da gerçekleşti.

Küba:

Her yıl gerçekleşen görkemli gösterilerin bir yenisi gerçekleşti. 1 milyonu aşkın insanın katıldığı gösteride Fidel Kastro konuştu.

Avusturya

Viyana’da yaşam durdu. Otobüs, tramvay ve metro gibi toplu taşıma araçları işlemedi. Belediye sarayı önünde toplanan kalabalık, hükümet aleyhtarı slogan ve pankartlar taşıdı, savaşı protesto etti.

İngiltere

Başkent Londra’da yoğun güvenlik önlemleri alındı, polis teşkilatında izinler kaldırıldı. Kutlamalara onbinlerce kişi katıldı.

İsviçre

Başta Zürih, Basel, Cenevre, Lozan, Bern kentleri olmak üzere birçok yerde yapılan gösterilerin her birine onbinlerce kişi katıldı. Emperyalist savaş protesto edildi.

Rusya

Bağımsız Sendikalar Federasyonu, Birleşik Rusya Partisi ve komünistlerin düzenlediği gösteriye 40 bin kişi katıldı. Göstericiler maaşların, öğrenci burslarının artırılması ve sosyal hizmetlerin iyileştirilmesi talebini ileri sürdü.

Ukrayna

Muhalefet partisinin çağrısıyla Başkent Kiev’de 10 bini aşkın kişi 1 Mayıs’ı kutladı. Göstericiler devlet başkanı Kuçman’ın istifasını istediler, ABD’nin Irak’tan çekilmesi talebini ileri sürdüler ve hükümeti protesto ettiler.

Irak

Bağdat’ta Irak Komünist Partisi’nin düzenlediği kutlamada Irak’ın bağımsızlığı, işgal güçlerinin ülkeyi terketmesi ve Irak halkının kendi kaderini tayin etmesini isteyen pankartlar taşındı, sloganlar atıldı.

Bulgaristan

Başkent Sofya’da Sosyalist Parti’nin ulusal kültür merkezi önünde düzenlediği yürüyüşe 5 bini aşkın kişi katıldı. Göstericiler hükümet ve savaş karşıtı sloganlar attılar.

Yunanistan

İşçi Sendikalar Konfederasyonu, Kamu Çalışanları Konfederasyonu ve Yunanistan Komünist Partisi tarafından Atina ve Selanik’te yapılan kutlamalarda göstericiler çalışma koşullarının iyileştirilmesi taleplerini dile getirdiler, ABD saldırganlığını kınadılar.

Kıbrıs

Rum İşçi Federasyonu, Komünist Partisi ve devrimci işçi sendikaları tarafından yapılan kutlamalara ilk kez Kıbrıslı Türkler ve Rumlar birlikte katıldılar.

Kosova

Başkent Pris ilk kez işçi gösterisine sahne oldu. İşçiler arasında ayrım yapılmaması, madenlerin açılması talepleri ileri sürüldü.