AK Parti düzenin pisliklerini
aklamaya devam ediyor!
İktidara her yeni gelen hükümet öncelikle patron ve sermayedarların isteklerini yerine getirir, biriken borçlarını bir kalemde siler. Türkiye’de bu hep böyle olmuştur. Sermaye’nin güvenini kazanmak için bu olmazsa olmaz bir uygulamadır. Patronların yeni uşağı AKP’nin yapmakta olduğu da bu politikaların devamıdır.
AKP’nin seçim vaatleri arasında önemli bir yer tutan vergi affı yasası, meclis genel kurulunda kabul edildi. Yıllardır İMF’ye sunulan niyet mektuplarında yer alan, “gecikmiş vergi yükümlülüklerinin çözümü için gereken düzenlemeler yapılacaktır” sözü de böylece yerine getirilmiş oldu.
Yasanın hararetli savunucusu Maliye Bakanı Kemal Unakıtan’ın genel gerekçesinde, vergi kayıp ve kaçakçılığın azaltılmasından, kayıtdışı ekonominin kayıt altına alınmasından, etkin bir vergi idaresi ve denetimi sağlanmasından söz etmesi koca bir yalandan ibarettir. “Mali Milat” ve nereden buldun yasalarını önce erteleyip sonra kaldırarak, vergi kayıp ve kaçakçılığını özendiren hükümet, şimdi de naylon fatura kullanıp vergi kaçıranları affetmiştir.
TBMM Plan ve Bütçe Komisyonu’nda görüşülen Vergi Affı Tasarısı genişletilerek metne “bilmeyerek sahte fatura kullanmak” ibaresi eklendi. Söz konusu madde şöyle; “Vergi Usul Yasası’nın 359. maddesinde sayılan ‘sahte belge kullanmak’tan 31 Ekim 2002’den önce işleyenler hakkında savcılıklara suç duyurusunda bulunulmayacak. Suç duyurusunda bulunulmuş olup soruşturma aşamasında bulunanlar için takibat yapılmayacak, açılmış bulunan kamu davaları ortadan kaldırılacak ve kesinleşmiş mahkumiyet kararları da infaz edilmeyecek”
Bu yasa ile birlikte, başta Al Baraka Türk’ün yöneticisiyken sahte fatura düzenlemekten yargılanan Maliye Bakanı Kemal Unakıtan olmak üzere, Cavit Çağlar, Erol Evcil, Yahya Murat Demirel ve Fadıl Akgündüz gibi pek çok vergi kaçakçısı aklanmış oldu. Sadece bu kadar mı? Kaçak işçi çalıştıran patronlar, futbol kulüpleri ve altın stokçularıda bir bir affedildi.
Ankara Serbest Muhasebeci ve Mali Müşavirler Odası Başkanı Mehmet Koç konuya ilişkin olarak şu açıklamaları yaptı: “Hükümetin “Vergi Barışı’ adı altında çıkardığı vergi affıyla 2.4 katrilyon bir kaynak beklediğini açıklarken, vergi affı ile birlikte 10 katrilyon liralık vergi almayacak. Mali Milad’ın kaldırılmasının faturası ise 40 katrilyon lira...” (Cumhuriyet, 15 Ocak 2003)
Vergi yasası ile getirilen en önemli düzenleme “matrah arttırımı”dır. 1998, 1999, 2000, 2001, 2002 yıllarına ilişkin olarak gelir-kurumlar ve KDV matrahlarında yapılacak “önemsiz” artışlarla, belirtilen yıllarda vergi kaçırarak servet sahibi olanların vergi incelemesi yapılmayacak ve kaçırdıkları vergiler ceplerinde kalacaktır. Kendisinden önceki hükümetleri reel sektör yerine finansal kesime destek vermekle eleştiren AKP Hükümeti’nin bu son icraatı da rantiyelere, kaçakçılara, sermayeye uşakça hizmetini arttırarak sürdüreceğini gösteriyor.
“Vergi barışı” yasası Türkiye’de bugüne kadar vergi kaçıran patronları aklama operasyonlarının enbüyüğü olma niteliği taşıyor. AKP hükümeti “krizin yaralarını sarmak” yalanıyla patronların vergi borçlarını affederken, ortaya çıkan faturayı yine emekçilerin sırtına yükleyecek. Nitekim başta ATV, ÖTV ve KDV’lere peşpeşe yapılan zamlar bunun son örnekleridir. Son 2 ay içerisinda akaryakıta 9 defa yapılan zamlarla birlikte, dünyada en pahalı akaryakıt artık Türkiye’de satılıyor.
Böylece vergi dairelerindeki tabelada yazılanların (“Vergimi ödüyorum vatandaşlık görevimi yapıyorum!”) sadece emekçiler için geçerli olduğu bir kez daha ortaya çıkıyor. Toplam vergilerin çok büyük bir kısmı emekçi yığınlardan alınırken, bu vergiler savaşa, silahlanmaya, sermayeye ucuz kredi olarak harcanıyor. Böylece yatırılan vergiler; açlık, hastalık, cop, mermi, işkence, gözaltında katledilmek ve F tipi cezaevleri tabutluklarına hapsedilmek olarak geri dönüyor.
İşçi sınıfı, emekçi halk yığınları olarak bu yükü taşımak zorunda değiliz. Vergi sistemindeki adaletsizliklerin kaynağının kapitalist sermaye düzeni olduğunu bir an bile aklımızdan çıkarmadan, verginin herkesten maddi gücü ve geliri oranında alınması, emekçilerin vergi yükünün azaltılması, dolaylı vergi yerine herkesten artan oranlı vergi alınması talebini daha güçlü haykırmalıyız.
Her türlü dolaylı vergi kaldırılsın!
Artan oranlı gelir ve servet vergisi!
Eski ABD-Irak ilişkileri ve sonrası...
Körfez Savaşı öncesinde ABD-Irak ilişkileri sürekli gelişen bir hat izledi. Öyle ki 1989’da ABD’nin “Mal Kredisi Programı”ından en fazla yararlanan ülkelerden biri Irak’tı. ABD, 1983 yılı itibariyle Irak’a buğday, pirinç, mısır ve tavuk eti satıyordu. Bu satıştan yılda toplam bir milyar dolar kazanıyordu. Ayrıca yılda milyarlarca dolarlık tarım kredisi, ABD tarım tekellerinin ABD kongresine baskı yapması sonucu, Irak’a veriliyordu.
İran-Irak savaşından önce Sovyetler Birliği’nin bölgedeki en önemli müttefiği olan Irak, savaş sonrası batılı emperyalistlere daha yakın duruyordu. Şüphesiz bunda ABD’nin kışkırtmaları ve Irak’a açık desteğinin büyük etkisi vardı. Bizzat ABD kongrelerinde Irak’a askeri araç ve gereçlerin satışı onaylanıyordu. 1985-1990 yılları arasında ABD Ticaret Bakanlığı 750 Amerikan şirketine ihracat yapma izni verdi. İhraç edilen mallar askeri mallardı ve içinde yok yoktu. Özel patlayıcı maddeler, nükleer enerji üretimi ile ilgili ekipman, lazerler, bilgisayarlar, her türlü uçak malzemeleri ve kimyasal maddeler ilk akla gelenler. Bu ihracat tam da İran-Irak savaşının sürdüğü döneme denk geliyor. ABD Irak’a en büyük yardımı istihbarat alanında yaptı. Uydudan çekilen fotoğraflarla Irak’ın İran birliklerini daha raha vurmasını sağlandı.
ABD’nin desteği savaş boyunca sürdü. 1990 yılında Irak yönetimi ile ilgili yayımlanan insan hakları ihlalleri raporları bizzat baba Bush yönetimi tarafından hasıraltı edildi. Irak bölgede sağa sola tehditler savuruyordu. Kuveyt’i kendi petrollerini çalmakla suçluyor, giderek artan oranda tazminat istiyordu. Ne de olsa ABD emperyalizmi o aşamada henüz Irak’ın arkasında duruyordu. Kuveyt işgaliyle birlikte bu durumun nasıl kökten değiştiğini ve sonrasında olup bitenleri ise biliyoruz.
Irak’ın ekonomik gelirinin %90’ı petrolden gelen gelirlerden oluşuyordu. Körfez Savaşı sonrasında ise emperyalist ambargo sonucu bu gelir %10’lara kadar gerilemiş bulunuyor. Ülkede tarım yok denecek kadar azdır. Sadece Fırat ve Dicle Irmakları boylarında tarım ürünleri yetiştirilmektedir. Otuz küsur milyonluk nüfusu olan bir ülkeye bu üretimin yetmeyeceği ise açık. Emperyalist ambargonun dayatmaları sonucu petrol karşılığında gıda alınmaya başlandı. Yalnız bu gıdaların ve besin maddelerinin ülkeye girişi tamamen emperyalistlerin istek ve keyiflerine bağlı.
Ülkeye, sanayide kullanılmak üzere de olsa kimyasal hiçbir madde sokulmuyor. Ülkenin sanayisi hemen her gün ABD uçakları tarafından bombalanarak işlemez hale getiriliyor. Ülkede işsizlik had safhaya varmış durumda. Yoksul olan halk her geçen gün biraz daha yoksullaşmakta, açlık ve sefalet artmaktadır. Ülkede emperyalist ambargo sonucu çok büyük boyutlarda ilaç sıkıntısı yaşanıyor. İnsanlar, özellikle yaşlılar ve çocuklar, yaşamlarını yitiriyorlar. Körfez Savaşı’ndan sonra ilaçsızlık ve bakımsızlıktan 567 bin çocuk hayatını kaybetti.
ABD emperyalizmi böyle bir halkın tepesine bomba yağdıracak. Açlık ve yoksulluk içinde kıvranan, ilaçsızlıktan ölümün kol gezdiği bu mazlum ülkeye. Üstelik, İran-Irak savaşı döneminde kendisinin bizzat beslediği, büyüttüğü ve desteklediği Saddam rejimini yıkmak bahanesiyle...
H. Ateş
