11 Temmuz günü Washington’da başlayan Camp David zirvesinin tarihinin kesinleşmesi ile birlikte, tarafların herbirisi kendi cephesinden yoğun bir propaganda yürütmeye ve kamuoyu oluşturmaya başladılar. Filistin Özerk İdaresi Filistin halkının iç birliğini yaratmış gibi görünmekte ve İsrail’e yönelik sataşmacı ve tehditkar beyanatlara ağırlık vermeye özen göstermektedir. İsrail cephesinde dökülmeyi andıran tam tersi bir atmosfer egemen. Bir yolsuzluktan ötürü de olsa 10 Temmuz günü Devlet Başkanı Ezer Weizman istifa ettiğini açıkladı. İşbaşındaki hükümet koalisyonu, birçok bakanın istifa etmeleri, bazı partilerin ortaklıktan çekilmeleri sonucu, tamamen dağılmış sayılır. Ehud Barak, son anda varılan bazı karanlık uzlaşmalar sonucu, muhalefetin gensoru önergesini kıl payı atlatarak Washington’a uçabildi.

Zirveye evsahipliği yapan Orta Doğu krizinin hamisi ABD ise, başta Bill Clinton’un kendisi olmak üzere, en ileri düzeydeki sorumluları aracılığı ile, günübirlik mesajlar yayınlamakta, gündemi işgal etmeye çalışmaktadır. ABD sorumlularının verdikleri mesaj sorunun dramatikleştirilmesi etrafında eklemlenmekte, özetle, eğer Camp David’de uzlaşma sağlanamazsa bundan sonra gelişmelerin seyrini belirleyecek olan silahların sesidir denilmek istenmektedir.

Orta Doğu “barış sürecinin” programlanmış biçimi ile sonuçlanmasının ve dolayısıyla Camp David zirvesinin başarıyla noktalanmasının özünde Filistin delegasyonunun vereceği ödünler olduğu açıktır. Bu açıklık Oslo anlaşmasından bu yana yaşanan sürecin, Filistin Özerk İdaresi üzerinden egemen kılınan teslimiyet ruhunun ve pazarlıklardaki mevcut güçler dengesinin dolayımsız sonucudur.

Zirvenin telefon yasaklama, basına bilgi sızdırmama, kameralar önünde önden programlanmış üçlü pandomim yapma türünden traji-komik mizansenlerini saymazsak, yukarıda özetlediğimiz tavırlar, aslında sorunun özünü kamuoyu önünde karartma işlevi görüyorlar.

Filistin delegasyonunun birleşiminden hareketle, Filistin halkının iç birliğini yaratmış gibi görünüyor yorumunu yaptık. Gerçekten de öyle. Arafat’ın önderliğinde icra edilen teslimiyet ruhuna baştan beri karşı çıkan, ama alternatif bir dinamik geliştirmeyi başaramadıkları için de zamanla oldu-bittileri sineye çekmek zorunda kalan Filistinli örgütler, ilk kez Camp David zirvesinde ileri düzeyde temsil edilmektedirler. Örneğin, Nayef Hawatmeh önderi olduğu Filistin Demokratik Kurtuluş Cephesi yürütme kurulu üyesi Taysir Halit, Halk partisi (eski komünist partisi) yürütme kurulu üyesi Süleyman Najab, Georges Habbaş’ın önderi olduğu Filistin Halk Mücadelesi Cephesi yürütme kurulu üyesi Samir Goshe, Filistin delegasyonu içinde yer alıyorlar. Oysa, bugüne kadar görüşme ve pazarlıklarda sadece Arafat’ın kliği, El Fetih’in kadroları söz sahibi olmuşlardı. Dikkat edilirse, yıllardır FKÖ’nün adı kullanılmamakta, Filistin halkı hep ‘President Arafat’ ya da özerk idare üzerinden anılmaktadır. Son dönemde ‘President Arafat’ta hal kalmayınca, alttan alta yeniden FKÖ’den ve onun tarihsel birleşiminden bahsedilmeye başlandı ve Camp David delegasyonu da bu temelde oluşturuldu.

Bu zoraki sentez, Filistin halkının iç birliğinin sağlanmış olduğu anlamına gelmiyor. Elbette Filistin direniş hareketinin, zayıf da düşmüş olsalar, halen canlı damarlarını temsil eden akımlar Washington’a ‘President Arafat’ın teslimiyet politikasına dolgu malzemesi olma düşüncesi ile gitmediler. Onların asıl endişesi ödün politikasını frenlemek, yıkımın faturasını sınırlı tutmaktır. Ancak, Filistin politikasındaki güçler dengesi bunları nesnel olarak Arafat çizgisine kefillik yapan figüran konumuna düşürmektedir. Onun için bu göstermelik birliğin gerisindeki esas amaç, Camp David’de verilecek ödünlere herkesi suç ortağı yapmak ve dolayısıyla Filistinli kitlelerce kabulünü kolaylaştırmaktır. Çünkü, en temel konularda en ciddi tavizleri vermesi istenen ve beklenen Filistin delegasyonudur. Başka bir ifade ile, ‘President Arafat’ Filistin’e dönmekten korktuğu için beraberinde muhaliflerini götürmek zorunda kalmıştır. Aynı zaman dilimi içinde Filistinli sorumlularca sarfedilen; ‘İsrail’i bir kan gölüne çeviririz!’, ‘gerekirse Barak’a askeri olarak karşılık veririz!’, ‘görüşmelere değil savaşmaya hazırlanmalıyız!’ türünden sataşmaların asıl işlevi de bu atmosferi beslemek, perişanlığı gizlemektir.
Buna karşılık, İsrail cephesinde tanık olunan dökülme de işin aslında bir zayıflığın işareti değildir. İşin içinde elbette küçük politik hesaplar vardır. Ama, zirvenin tam da arifesinde bir heyhüla koparılması, hükümet koalisyonunun dağılması, toplumun kolektif bir histeriye boğulmak istenmesi vb., Ehud Barak’ın pazarlık gücünü zayıflatmamakta, tam tersine, onun sadece taviz vermesini zorlaştırmaktadır.

İsrail’in geleneksel politikasının özü de bunu gerektiriyor. Emperyalizmin Orta Doğu politikasının çökmesi ile İsrail’in yaşadığı sıkışmışlık, hesaplarının tutmamış olması, bir direniş dinamiği ile yüzyüze kalma riskleri, sözkonusu zirvenin gündemini aşan sorunun bir başka boyutudur.
ABD sorumlularının dramatik açıklamaları, son trenin son vagonu kaçırılırsa silahlı çatışmalar, savaş kaçınılmazlaşır anlamındaki değerlendirmeleri, Washington’un bölgede barışa verdiği önemden kaynaklanmıyor. Bill Clinton’un iki tarafı taviz vermeye, uzlaşmaya davet ediyormuş görünümünü taşıyan uyarıları, aslında Filistinlilere yöneltilmiş tehditlerdir. Ancak, bölgede hüküm süren gerginliği elverişsiz bir anda körüklememek amacıyla tehditlerin hedefi muğlak tutulmakta, arasıra İsrail de aynı kefeye konarak geçiştirilmektedir. Ama, bu arada Madeleine Albright, İsrail kamuoyunu yatıştırmak için, biraz daha açık konuşma gereği duymakta; Ehud Barak’ın “halkının çıkarlarına ters düşen bir anlaşmayı imzalayacak cinsten bir adam olmadığını” ilan etmektedir.

ABD’nin bu rolünü en iyi tanımlayan ise, Zbigniew Brzezinski’dir. Brzezinski ABD’nin havuç ve sopa politikasının can alıcı önemini hatırlattıktan sonra; “Clinton çok zeki, çok yetenekli ve ikna edici bir tiptir. Ama, ciddi bir biçimde tehdit etme kabiliyetinde olup olmadığını bilemiyorum. Çünkü sorunun bu yönü çok önemlidir” diyor.

G. Kore’de tüm toplumsal kesimlerde öfke durdurulamıyor. Otomobil işçilerinin özelleştirmelere karşı aylardır süren kitlesel, militan, yaygın eylemlilikleri sermaye hükümetinin baskı ve gözaltılarına rağmen sürüyor. Geçtiğimiz hafta ise sağlık sektöründe çalışanların grevleri yaşanmıştı. Sağlık emekçilerinin işgal eylemine saldıran polis, 1600 sağlık emekçisini gözaltına almıştı.

Bu kez sahneyi banka çalışanları aldı. Güney Kore banka sektöründe çalışanlar, 11 Temmuz’da ülke genelinde greve gittiler. Grev sendikalarla hükümet arasında, bu işkolunda yapısal plan tartışmalarında anlaşmaya varılamaması sonucu gerçekleşti.

Grev sermaye devletinin gözünü korkutmuş olacak ki, hükümet bir yandan sendikalara karşı hukuksal yollara başvuracakları yönlü tehditlerini savururken, Maliye Bakanı daha o gün görüşmelere yeniden başlayabilecekleri konusunda sendikaya çağrıda bulundu. Sendika bu çağrıya uymadı.

Yongsey Üniversitesi’nde 20 bin öğrenci de, banka çalışanlarının ülke genelinde sürdürdükleri grev ile dayanışmak için yürüyüş yaptılar.