10-11 Haziran tarihlerinde “Cinsel Taciz ve Tecavüze Hayır” kurultayı gerçekleşti. Mağdurların ve çok sayıda konuk ve izleyicinin katıldığı kurultay coşkulu geçti.

Tertip komitesi, Asiye’yi, Muhabbet’i, Şeyda’yı, destekçileri hukukçuları ve sağlık emekçilerini, Kürt kadınlarını, aydınları ve sanatçıları selamlayarak kurultayı açtı. “Direncin ve umudun sesi çoğalsın istiyoruz. Yaratmak için yarını, asla susmayacağız” sözlerinin ardından İkinci Enternasyonal Kadın Andı okundu.

Açılış konuşmasında, Cinsel Taciz ve Tecavüze Karşı Girişimi’nin örgütlenme süreci anlatıldı. Asiye Güzel Zeybek’in uğradığı tecavüzü açıklamasının ardından başlatılan kampanya sonucunda oluşan bu girişimin mağdurlara bilinç, hukuki ve psikolojik destek verilmesi, mücadele azminin sağlanması amacını hedeflediği vurgulandı. Bu çerçevede suç duyuruları yapılması için çaba gösterildiği, diğer illerde seminer ve paneller yapıldığı, Almanya, İngiltere, Fransa’dan destek grupları geldiği belirtildi. Ardından Hanım Baran şahsında tüm devrim şehitleri adına bir dakikalık saygı duruşu gerçekleştirildi.

İlk sözü, ‘92 yılından itibaren gözaltında cinsel taciz ve tecavüze karşı mücadele yürüten bir sağlık emekçisi olan Nazlı Top aldı. Kendisinin yaşadıklarını ve sonrasında verdiği mücadeleyi anlatan Top, yaratılan örgütlülükten dolayı büyük bir mutluluk duyduğunu dile getirdi.

Gözaltında Cinsel Taciz ve Tecavüze Karşı Hukuki Yardım projesi adına konuşan Fatma Karakaş, ‘97 yılında oluşturulan projenin kadınların hak arama mücadelesinin bir mevzisi olduğunu, kendilerine şu ana kadar 116 kadın mağdurun başvurduğunu, suç duyurusunda bulunduklarını, iç hukuk süreçleri tükendiği koşullarda AİHM’ye bireysel başvuru yaptıklarını dile getirdi. Ardından EKB tebliği sunuldu. Gözaltında cinsel taciz ve tecavüzün bir devlet politikası olduğu, sindirme ve teslim alma amacı taşıdığı, örgütlü mücadeleyi hedef aldığı, gözaltında ve savaşlarda özel savaş yöntemi olarak kullanıldığı dile getirildi.

Baro adına konuşan Ayşegül Kaya ise, Baro Kadın Hakları Uygulama Merkezi’nin amaçları doğrultusunda bilgilendirdi.

Kürdistan’da tecavüze uğramış bir kadın yüzü örtülü olarak kürsüye çıktı. Henüz yüzünü açmaya cesareti olmadığını, dostlarının arasında olmaktan güç aldığını, yakında örtüyü de atacağını dile getirdi.

Konuk olarak katılan Irak Kadın Dayanışma Merkezi’nden Emel Aziz ise, Kürt kadınlarının bölgede karşı karşıya kaldığı güçlükleri ve ortak mücadelenin zorunluluğunu dile getirdi.

Kutup Yıldızı elemanı Şeyda Gergin’in konuşması büyük bir ilgi topladı. Tecavüze uğramasını kararlılıkla açıklayan ve işkenceci polislere karşı mücadelesini yükselten Gergin, devrimci mücadelenin gerekliliğini, saldırılara devrimci kimlikle karşı koyulabileceğini vurguladı.

Kurultay iki gün sürdü. Çok sayıda kadın derneği ve kitle örgütünden katılımcılar konuşma yaptılar. Başta cezaevlerinden olmak üzere, pek çok kurum, kitle örgütü ve sendika mesaj gönderdi.

12 Eylül faşizmi Türkiye’yi her yanıyla esir almıştı. Dışarıda işçi ve emekçilerin tüm kazanımlarını ellerinden alırken, onların öncülerini de her fırsatta katletmek için amansız bir saldırı başlatmıştı. Evde, okulda, sokakta sayısız infazlar yaparken, zindanlarda da devrimci tutsaklara azgınca saldırıyordu. Amaç yok etmekti. İşçi-emekçilerin kabuğuna çekilmesinden, toplumsal hareketteki durgunluktan aldığı güçle zindanlarda en olmadık kuralları dayattı. İstiklal Marşı’nın okunması, yemek duası, görüş yasağı, kağıt-kalem gibi zaruri ihtiyaçların yasaklanması, çırılçıplak arama... Hiçbir şartla kabul edilemez daha bir dizi faşist uygulama dayatıldı devrimci tutsaklara. Bunlara “Tek Tip Elbise” dayatması da eklenince, ülkede ve zindanlardaki sessizlik Metris ve Sağmalcılar cezaevlerinden gelen direniş sloganıyla yırtıldı.

Bedenlerinden başka silahı olmayan TİKB ve Devrimci Sol tutsakları, bu değerli silahı tereddüt duymadan ölüme yatırdılar. Yalnızlardı, dışarıda yaprak kıpırdamıyor, içeride ise birçok yaptırım karşı koyuşla karşılaşmadan uygulanıyordu. Böyle bir dönemde yaktılar Ölüm Orucu meşalesini. Teslim almak, yalnızlaştırmak, kişiliksizleştirmek için yapılan saldırılara göğüs gerdiler, işkencelere direndiler, gün gün, saat saat direnişlerini sürdürdüler. Herşey bitti sanılırken, koca bir dönem kapanırken, Ölüm Orucu’nu başlatarak moral üstünlüğüyle püskürttüler düşmanı ve önünü açtılar kavganın. Teslimiyete, tasfiyeciliğe, kararan umutlara da açılmış bir savaştı bu. Asla geri dönülmeyecek, bedeli ne olursa olsun ödenecekti. Ve ödendi de... 76 gün ilmek ilmek örüldü savaş. Direniş giderek çelikleşiyor, isimler ardı ardına ölümsüzleşiyordu. Önce Abdullah Meral bir şamar gibi patladı düşmanın suratına. Ardından Haydar Başbağ ve Mehmet Fatih Öktülmüş, son olarak da Hasan Telci, davanın pahasına ne olursa olsun yenilmezliğini gösterdi dosta-düşmana. İşte bu koşullarda, böylesi bir zamanda yazıldı ‘84 ÖO direnişi.

16 yıl geçti aradan. ÖO şehitleri bir bayrak gibi taşınıyor ellerde... Aydınlık yüzleri ışık tutuyor yolumuza... Düşman, dersini almamış olacak ki, bugün de hücreleri dayatarak saldırıyor tutsaklara. Fakat 12 Eylül gibi faşizmin kol gezdiği bir süreçte nasıl direnildiyse öyle direnilecek ve yenilgiye doymayanlar bir kez daha yenilgiyi tadacaklar.
Yaşasın ‘84 ÖO direnişi!
Yaşasın devrim, yaşasın sosyalizm!