EKIM GENCLIGI - Sosyalist Genclik Dergisi

Liselerde yeni bir mücadele döneminin arifesindeyiz. Toplumsal hareketle sıkı sıkıya bağlı bir biçimde öğrenci gençlik hareketinde de durgunluk işaretleri görünüyor.

Geçmişe baktığımızda 80 öncesi toplumsal muhalefetin yükünü öğrenci gençlik, özelde de üniversiteli gençlik çekiyordu. Ama bulunduğumuz konjonktürde öğrenci gençlikten tekrar bunu beklemek isabetli olmayacaktır. Zira eskiden devrimcilerin kalesi olan üniversitelere baktığımızda artık çok kimsenin mercedeslerle bu okullara gittiğini görüyoruz. Üniversite mücadelesi o eski önemini giderek daha çok liseli gençlik mücadelesine bırakıyor. Yani liseli gençlik mücadelesi artık özel bir önem kazanmıştır.

Bugün liseler işçi emekçi çocuklarının yoğunlaştığı alanlardır. Yani bu imkanlarıyla lise mücadelesi büyük bir potansiyele sahiptir. Eğer biz düzenin kokuşmuş ideolojisine karşı bir alternatif olursak liseli gençlik kitlelerine ulaşabiliriz. Ama kitlerle buluşmada bir takım güçlükler ve biçimsel sorunlar yaşıyoruz.

Bulunduğumuz okullarda arkadaşlarımız çok fazla bilinçli olmayabiliyor. Bu beklenemez de. Liseli genç komünistlerin asıl görev ve sorumlulukları da burda ortaya çıkıyor. Bu insanları, kendilerini değişip dönüştürecek bir mücadeleye çekmek bizim görevimizdir. Bugün baktığımızda solcu bir öğrenci dendiğinde ilk akla gelen, okula uğramayan, derslerle ilgilenmeyen bir tipoloji oluyor. Bu tür yaklaşımlar kitlelerle buluşmada bir zaaftır. ‘70’li yıllara bakıyoruz; bir Sinan Cemgil, bir Deniz Gezmiş hep okullarında başarılılar ve mücadelenin önderliğini yapıyorlar. İnsanların başarılı öğrencilere karşı yaklaşımı daha iyi olabiliyor. Elbette biz bu çürümüş düzenin eğitiminde başarılı olmanın hiçbir şey ifade etmediğini biliyoruz. Ama bu bize okula uğramamak hakkını da vermiyor.

Marx; Filozoflar dünyayı sadece çeşitli şekillerde yorumladılar, oysa aslolan onun değiştirmektir, diyor. Biz, bu sistemi ve onun bir parçası olarak eğitim sistemini de değiştereceğiz diyoruz. Peki biz bilmediğimiz bir şeyi nasıl değiştireceğiz? Okullarda öğretmenlerle olan ilişkilerimizi iyi tutmalıyız. Hem öğretmenlerle ilişkilerimiz iyi olduğunda, hem de derslerde başarılı olduğumuzda, bu bizim okulda yürüteceğimiz çalışma açısından da bir meşruluk yaratacak, işimizi kolaylaştıracaktır.

Ayrıca öğretmenler arasında bu apolitiktir bu politiktir diye bir ayrıma gitmemeliyiz. Kendi deneyimim üzerinden bir örnek vereyim. Dinci gerici bir öğretmenimiz vardı. 1 Aralık iş bırakmaya o da katıldı ve iş bıraktı. Böyle bir tutum beklemiyorduk kendisinden. Ama eylemde kolkola yürüdük. Sonuçta onlar da emekçi ve diyaloğu hiç bir zaman kesmemek gerekiyor. Bulunduğumuz okullarda illa insanlarla siyasal ilişki kuracağız diye bir koşul da yok. Ama insani ilişkilerimizi azami derecede tutmalıyız. Örneğin ekonomik kriz sonrası insani ilişkimizin olduğu ama çok fazla siyasal ilişkimizin olmadığı bir arkadaşla konuşuyoruz. Ben bahsini bile açmadan, arkadaş bana, “artık devrimi yapmanın zamanıdır” diyor.

Biz liseli gençliğin geleceği kucaklıyabilmesi, yani sosyalizm için, işçi ve emekçilerle birleşik bir mücadele yürütmesi gerekiyor.

Liseli genç komünistler geleceği kucaklamak için işbaşına!

Yaşasın işçilerin, emekçilerin ve öğrencilerin birleşik mücadelesi!
Ya barbarlık içinde çöküş ya da sosyalizm!