Kapitalizmde öldürmek “para eder!”Kapitalist devletlerin savaş makinelerine bütçeden ayırdığı payı sürekli arttırdığı biliniyor. Artık bazı liberaller bile, silahlanmaya harcanan kaynakların küçük bir kısmıyla dünyadaki beslenme, barınma, sağlık, eğitim gibi temel sorunların çözülebileceğini dile getiriyor. Resmi açıklamalara göre, 2007’de savaş aygıtlarının yuttuğu/yutacağı para bir trilyon doları aşacak. Bu harcamaların yaklaşık yarısı, dünyanın en büyük ordusunu besleyen ABD emperyalizmi tarafından yapılıyor. Savaş aygıtlarının hizmetine sunulan paraların büyük bir kısmı işgaller, saldırılar, savaşlar, yıkım ve kitlesel katliamlar için kullanılıyor. Bu kadarı burjuvazi, onun devleti ve farklı alanlardaki hizmetkarları tarafından “rutin” işlerden kabul ediliyor. Örneğin Irak’ta 1 milyon 200 bin insanın katledilmesi, onlar için herhangi bir teknik olaydan farklı değil. Özellikle medyada mevzilenen kapitalizmin zebanilerinin penceresinden bakıldığında, 1 milyon 200 bin Iraklı’nın katledilmesi, Amerikalı vergi mükelleflerinin Bush yönetimi tarafından kandırılmasının yarattığı “ahlaki” sorunlardan öte bir anlam taşımaz. Hal böyleyken, Irak’ta işgal ordularının hizmetinde çalışan ve kiralık katillerden müteşekkil olan “özel güvenlik şirketleri”nin icraatları, sermaye medyasının da gündemine girdi. Bu “ilgi”nin nedeni, Blackwater adlı “güvenlik şirketi” elemanlarının geçtiğimiz hafta, aralarında bir kadın ve çocuğunun da bulunduğu 20 sivili katletmesinin ardından yaşananlar oldu. Zira Bağdat’taki kukla yönetim, adı geçen şirketin çalışma izninin iptal edilip, şirketin ülkeyi terketmesi talimatı verdiğini açıkladı. Ancak lisansı iptal edilip ülkeyi terketmesi istenen şirketin bünyesindeki kiralık katiller sadece dört gün sonra Bağdat sokaklarındaydı. Yani Nuri El Maliki’nin hükmünün ömrü, “güvenlik şirketi” söz konusu olduğunda, dört günle sınırlı kaldı. Nitekim El Maliki’nin bir yardımcısı da “özel güvenlikçileri sınır dışı etmelerinin zor olacağını” teslim etti. Tepeden tırnağa silahlı olan, ancak herhangi bir yasa veya kurala tabi olmayan bu kiralık katillere dair yapılanlar bazı kanlı icraatlarının yazılıp çizilmesinden ibaret kaldı. Medya tekelleri, birçok olayda yaptıkları gibi, yine “ağacı öne çıkarıp, ormanı gözlerden uzak tutma” taktiği izliyor. Oysa, “özel güvenlik şirketleri” işgalci ordunun onlara verdiği kirli işleri yapıyor. Yani bütün saldırı ve cinayetler ABD emperyalizmi ve müttefiklerinin halkları köleleştirme seferinin başarısı için işleniyor. İkincisi, Irak’ı işgal eden ABD savaş makinesinin işlediği suçlar, paralı katillerin işlediğinden katbekat daha ağırdır. Diğer bir nokta ise, özelleştirmeyi savunanların paralı katiller ordusuna karşı çıkması riyakarlıktır. Zira neo-liberal politikaların olmazsa olmazı özelleştirmedir. Bu yüzden bir şiddet ve yıkım düzeni olan kapitalizmin savaşı özelleştirmesi akla uygundur. Çünkü her gün savaş ve çatışma üreten kapitalizm, “özelleştirilmiş savaş”ı fazlasıyla kârlı bir sektör haline getirmiştir. İşte medya tekelleri, bu gerçekleri gözardı ederek, kapitalizmin insanlığa karşı işlediği ağır suçları tetikçilere yıkarak, hizmetinde olduğu düzeni aklamaya çalışıyor. Sovyetler Birliği’nin dağılmasının hemen ardından, 1990’ların başında gelişip serpilmeye başlayan “özel katiller ordusu sanayii”, şimdiden 50 ülke için “vazgeçilmez” sektörler arasındaki yerini almış bulunuyor. Geçenlerde konuyla ilgili bir yorum yazısı yayınlayan İngiliz Independent gazetesi, “özel ordular”ın 50 ülkede 120 milyar dolarlık piyasayla en hızlı büyüyen sektör olduğunu duyurmuştu. Öte yandan pekçok kaynak da, Afganistan, Irak, Kolombiya, Nijerya, Rusya, Suudi Arabistan gibi bölgelerde işbaşında olan kiralık katiller ordusunun, dünya çapında en hızlı büyüyen sanayi sektörünü oluşturduğu bilgisini teyit etmektedir. Irak’tan yansıyanlar, orduları ve savaşı özelleştiren kapitalist-emperyalist düzenin efendilerinin, bundan böyle “kirli savaş” yöntemlerini çok daha yaygın kullanacağını göstermektedir. Bu kirli savaşların, emekçileri ve ezilen halkları çok daha ağır bedellerle karşı karşıya bırakacağı açıktır. İşçi sınıfı, emekçiler ve ezilen haklar, kapitalizmin dayattığı bu ağır bedelleri ödemeyi reddetmelidir. Bunu başarmak ise, anti-emperyalist/anti-kapitalist mücadelenin geliştirilip yaygınlaştırılmasına ve enternasyonal dayanışmanın güçlendirilmesine bağlıdır.
|
