Türkiye-AB ilişkileri ve Türkiye'nin AB'ye katılımı sorunu günlerdir hararetli bir tartışmaya konu edilmektedir. Benzer bir tartışma '99 yılı sonunda gerçekleşen Helsinki Zirvesi döneminde de yaşanmıştı. Burada sunduğumuz metin, aynı günlerde Ekim'de başyazı olarak yayınlandı (sayı: 211, Aralık 1999). Yeni gelişmeler ve son tartışmalar ışığında ele alındığında, tüm güncelliğini koruyan ve apayrı bir anlam kazanan bu metni okurlarımızın dikkatine sunuyoruz. Metnin içerdiği değerlendirmelerin, büyük bir bölümüyle yapay ve aldatıcı bugünkü tartışmalar ve iddialar karşısında, AB gerçeği ve Türkiye-AB ilişkilerinin gerçek mahiyeti konusuna oldukça aydınlatıcı olacağına inanıyoruz. Emperyalizm özgürlük değil egemenlik peşindedir Helsinki Zirvesinde Türkiyenin Avrupa Birliğine adaylığının onaylanması işbirlikçi düzen cephesinde büyük bir sevinçle karşılandı. Medya olayı kitlelere bir bayram havası içerisinde sundu. Avrupa ile bütünleşmenin Türkiyeye refah ve demokrasi getireceği, Türkiyenin çağdaş uygarlık yürüyüşünde artık yeni bir aşamaya girdiği üzerine, asıl olarak emekçileri aldatmayı, sersemletmeyi, bu türden temelsiz hayallerle oyalamayı amaçlayan bayağı bir propaganda günlerdir sürdürülmektedir. Benzer bir propaganda dört yıl önce Türkiyenin Gümrük Birliğine girişi vesilesiyle de yapılmıştı. Aradan geçen dört yıl içerisinde işçi sınıfı ve emekçiler iktisadi, sosyal ve siyasal haklar alanında yeni kayıplara uğradılar. Ağırlaşan siyasal ve sosyal yaşam koşulları, emperyalizme daha sıkı kölelik bağlarıyla bağlanmanın emekçiler için gerçekte ne anlama geldiğini böylece somut olarak da göstermiş oldu. Bugün ülke kaynaklarının talanı ile sosyal yıkım saldırıları kesintisiz olarak sürmekte ve buna her türlü hak arama mücadelesinin dizginsiz bir baskı ve terörle engellenip bastırılması eşlik etmektedir. Başka türlü de olamazdı. Bilim açıkça tespit etmiş ve tarih her zaman, her yerde, her adımda doğrulamıştır ki; emperyalizme bağımlılık ülke ve halklar için özgürlü ve refah değil, kölece egemenlik ve katmerli sömürü demektir. AB, gerici ve emperyalist bir oluşumdur. Bu oluşum, Avrupa tekellerinin; dünya ölçüsünde kızışan emperyalist rekabette, güç ve imkanlarını birleştirerek, güçlü bir emperyalist odak olma arzularının ve planlarının somut bir ifadesidir. Bu tür bir gerici emperyalist birlik, çağdaşlığı ya da uygarlığı değil, tastamam kapitalist barbarlığın Avrupa odağını temsil etmektedir. İşçi sınıfı ve halkların refahını, barış ve özgürlüğü değil, tam tersine, tekellerin sınırsız sömürü ve egemenlik arzularını, emperyalist-yayılmacı planlarını, saldırı ve savaş tehditini temsil etmektedir. İşçi sınıfı ve emekçilerin mücadelesi karşısında ve emperyalist rekabet koşullarında, Avrupa tekellerinin çıkarlarını güvence altına almaya çalışmaktadır. Tekellerin Avrupası demek olan ABnin, geçtik Türkiye gibi sistemin bağımlı ülke halklarını, gelişmiş Avrupa ülkelerinin işçileri ve emekçileri için bile anlamı bugün budur. Tekellerin emperyalist Avrupasının dünya ölçüsünde kızışan emperyalist rekabet ve nüfuz mücadelelerinde konumunu güçlendirmek çabasının Avrupa işçi sınıfı ve emekçilerine faturası, daha çok işsizlik, süreklileşen hayat pahalılığı, sosyal hakların gaspı, Avrupalı olmayan halklara karşı ırkçılık ve polis devletinin güçlendirilmesi olmaktadır. Bunu hergün yaşayarak gören bu ülkelerin işçi ve emekçileri içerisinde Tekellerin Avrupasına hayır! eksenli bir muhalefet ve mücadelenin günden güne büyümesi de bundan dolayıdır. Masal ve gerçek Bu kısa değinmeler, gerici emperyalist bir oluşum olan Avrupa Birliğine atfedilen çağdaş uygarlık, demokrasi ve refah masallarına işaret etmek içindi. Fakat asıl masal, Türkiyenin artık Avrupalı olduğu, böylece önünde yeni ufuklar açıldığı, toplum olarak demokrasiye ve refaha kavuşacağımız yeni bir dönemin başladığı üzerinedir. Kendi halklarının zorlu mücadelelerle elde edilmiş kazanımlarını budayan bir emperyalist oluşumun, emperyalizme kölece bağımlılık içinde bulunan bir ülkenin halkına neler getirebileceğini kestirmek zor değildir. Bunun üzerinde öyle uzun boylu durmak gerekli de değildir. Karmaşık diplomatik hesaplar, pazarlıklar ve entrikaların ürünü olan Helsinki kararı, Türkiyeye AB yolunu açmamış, yalnızca emperyalist ABye Türkiyeyi daha sıkı denetleme, kendi çıkarları ve hesapları doğrultusunda daha etkili bir biçimde yönlendirme olanağı sağlamıştır. Kuşkusuz AB ile ABD arasındaki emperyalist çelişkiler ve rekabetin karmaşık ilişkileri düzleminde. Türkiyenin ABye adaylığına ilişkin kararın gerçek politik anlamına ve sonuçlarına da asıl buradan giderek bakmak gerekir. Bu karar, ABD emperyalizmi ile Almanyanın başını çektiği AB emperyalizmi arasında açık ve örtülü biçimler içerisinde süren rekabetin kendine özgü bir ürünü olmuştur. Büyük emperyalist odaklar arasındaki mücadelenin ve hesapların ürünü bir karar ise, doğaldır ki, Türkiye halkına yalnızca daha ağır bağımlılık ve kölelik koşulları getirmekle kalmaz, Türkiyeyi emperyalist stratejilerin hizmetinde dış maceralara da daha kolay bir biçimde sürükler. ABD-AB ilişkileri kıskacında Türkiye Helsinki kararının gerçek politik mahiyetini ve sonuçlarını yerli yerine oturtmak için, bakılması gereken üç temel önemde ilişki alanı vardır. Bunlardan ilki, ABD ile AB ilişkileri; ikincisi, Türkiyenin ABD ve AB ile bugüne kadarki ilişkileri; üçüncüsü ise, özellikle Avrasya üzerinde gitgide kızışan emperyalist rekabet içerisinde, ABDnin Türkiyeye biçtiği ve uygulamasına şimdiden geçtiği rol ile ABnin bu alandaki beklentileri ve hesaplarıdır. İlkinden başlayalım. 89 yıkılışını izleyen süreç, dünya ölçüsünde emperyalist güç odaklaşmalarının gitgide daha belirgin hale gelmesine ve batılı emperyalist güçler arasında o güne kadar daha çok iktisadi ve ticari alanda sürmekte olan rekabetin giderek politik biçimler kazanmasına, dünya ölçüsünde emperyalist hegemonya ve nüfuz mücadelelerine dönüşmesine sahne oldu. Avrupa Birliği bu emperyalist hegemonya mücadelesinde başa güreşen odaklardan biridir. Bunun bir gereği ve önkoşulu olarak, bugün hegemonyayı ve dolayısıyla liderliği hala elinde tutan ABDden bağımsızlaşmaya, onun dünden kalan vesayetini çeşitli alanlarda adım adım kırmaya çabalamaktadır. NATOnun 50. kuruluş yıldönümü zirvesinde gündeme getirilen, son Helsinki Zirvesinde daha somut adımlara konu edilen Avrupa Güvenlik ve Savunma Kimliği (AGSK) de bunun bir boyutu ve ifadesidir. Ve AB bununla, yalnızca ABDnin askeri vesayetinden kurtulmayı hedeflemekle kalmamakta (ki bu onun kısa dönemli hedefidir), yanı sıra ve asıl olarak, kendi egemenlik alanındaki halkalara karşı olduğu kadar, dünya egemenliği mücadelesinde ABDye ve öteki emperyalist odaklara karşı da kendi saldırı, müdahale ve savaş gücünü oluşturmanın başlangıç adımlarını atmaktadır. İkincisine, Türkiyenin ABD ve AB ile ilişkilerine gelince. Bilindiği gibi Türkiye, 89 yıkılışına kadar birleşik bir blok oluşturan batılı emperyalistlerin Ortadoğudaki ileri karakolu durumundaydı. Bu konumuyla, NATOda birleşmiş ABD ve Avrupalı emperyalistlerin ortak çıkarlarına sadakatle hizmet etmekteydi. Bununla birlikte ikinci emperyalist savaştan beri Türkiye asıl olarak ABDye bağımlı bir ülkeydi. Siyasi, askeri ve diplomatik alanlarda dizginler tam olarak ABDnin elindeydi. Yanısıra, İMF ve Dünya Bankası yoluyla, mali ve iktisadi bakımdan da ABDnin tam denetiminde olan Türkiye, öte yandan Avrupalı emperyalistlerle de güçlü iktisadi bağlara ve yoğun ticari ilişkilere sahipti. Bu çerçevede Türkiye, üye olduğu bazı kurumlar ve imzaladığı antlaşmalar yoluyla, Avrupanın da siyasi ve diplomatik etki ve denetimi altındaydı. Bugün de durum esasında budur ve bu durum AB ve ABD ile ilişkilerinde Türkiyenin kendine özgü konumunu işaretlemektedir. 89 yıkılışından sonra, ABDnin Türkiye üzerindeki egemenliği ve denetimi Avrupalı emperyalistlere göre çok daha güçlenmiş ve pekişmiştir. Körfez savaşındaki uşakça angajmanların yanı sıra, özellikle Kürt halkının özgürlük mücadelesinin bastırılmasında Türk burjuvazisine verdiği kayıtsız şartsız destek, ABD payına bunu kolaylaştıran bir rol oynamıştır. Son olarak ABD, İsrail ve Türkiyenin birlikte oluşturduğu saldırgan stratejik ittifak, ABDnin Türkiye üzerindeki denetimini yeni bir düzeye çıkarmıştır. Tüm bunlar ABDnin Türkiye üzerindeki hegemonyasının AB aleyhine pekişmesinin ifadesi olmuştur. ABDnin Türkiyeyle son on yıl içerisinde geliştirdiği ve kuşkusuz AB etkisinin sınırlanması anlamına gelen bu yeni ilişkiler, bizi üçüncü temel alana getirmektedir. Bu, ABDnin kendi stratejik emperyalist hesapları çerçevesinde Türkiyeye biçtiği yeni roldür. Bu rolün anlamı ve mahiyeti daha şimdiden bir dizi olay ve uygulamayla açığa çıkmış bulunmaktadır. ABD emperyalizmi Türkiyeyi Ortadoğuda, Balkanlarda ve Kafkasya ile İç Asyada kendi hegemonya mücadelesinin aktif bir aracı olarak kullanmak istemektedir. Türk burjuvazisi ise buna fazlasıyla heveslidir, neredeyse tüm geleceğini buna ipotek etmiş bulunmaktadır. Bu sayede, ABDnin hizmetinde ve himayesinde, bir bölgesel güç olmayı hesaplamaktadır. Buna olan hevesini ve bu çerçevede ABD çıkarlarına ve hesaplarına sadakatini Körfez savaşından beri sayısız olayla kanıtlamıştır. Körfez savaşında aktif şekilde ABDnin yanında yer alınmış ve bugüne kadar Türkiye toprakları, ABDye, Iraka karşı bir serbest saldırı üssü olarak kullandırılmıştır. Somaliye asker gönderilmiş, ABD hizmetinde Bosnaya müdahale edilmiş, Yugoslavyaya karşı emperyalist NATO müdahalesi içinde aktif olarak yer alınmıştır. Ve nihayet ABD ve İsraille Ortadoğu halklarına karşı saldırgan bir stratejik ittifak oluşturulmuştur. Bu arada Kafkasyada ve Orta Asyada ABDnin stratejik hedeflerine hizmet edilmiş, bu doğrultudaki çık çabaların yansıra çeşitli komplo ve entrikalar içinde de yer alınmıştır. Yine de tüm bunlar, ABD ile yeni ilişkilerin ve ABD stratejisi içerisindeki yeni rolün sadece bir ön hazırlığı mahiyetinde girişimlerdir. Asıl hesap ve hazırlık bundan sonrasına ilişkindir. Bundan sonrasının ne olacağına ise Clintonun tantanalı Türkiye gezisi yeni açıklıklar getirmiştir. ABD Türkiyeyi kendi emperyalist dünya liderliğinin zorunlu koşulu olarak gördüğü Kafkasya ve İç Asyada egemenlik kurmanın bir aracı, bir koçbaşı, bir müdahale gücü olarak görmekte ve buna hazırlamaktadır. İlişkilerde en parlak dönem ve Zengin petrol ve doğal gaz yataklarına sahip olan Kafkasya ve İç Asya, 89 yıkılışından sonra, tıpkı Ortadoğu gibi, emperyalist dünya egemenliğinin kilit alanlarından biri haline geldi. Özellikle Amerikalı emperyalist stratejistler bunu açıklıkla dile getirmekte, Brzezinski türünden ünlü akıl hocaları bu konularda kitaplar yazmakta; ABD dünya üzerindeki liderliğini korumak istiyorsa eğer, Kafkasyaya ve Orta Asyaya mutlak biçimde egemen olmayı başarabilmelidir demektedirler. Enerji kaynakları bakımından Ortadoğu kadar önem kazanan Kafkasya ve İç Asyanın Ortadoğudan farkı, henüz tam olarak paylaşılmamış ve denetime alınmamış olmasıdır. Bugün bu bölgede günden güne şiddetlenen, açık ve örtülü biçimler içerisinde süren yoğun bir emperyalist rekabet ve nüfuz mücadelesi vardır. Son yıllarda ABDnin dikkatleri, hesapları ve çabaları bu bölgeye yoğunlaşmıştır. ABD bu bölgede egemenlik kurmanın Rusya ve Çinin etkisinin kırılıp zayıflamasına bağlı olduğunu bilmekte ve buna uygun davranmaktadır. NATOyu doğuya doğru sürekli genişletmenin, Türki cumhuriyetlerdeki entrikaların, Kafkaslarda sonu gelmeyen karışıklıkların, Çeçenistandaki savaşın, Afganistandaki iç karışıklıkların, Rusyayı içinden zayıflatmaya ve denetim altına almaya yönelik ABD girişimlerinin, tüm bunların gerisinde hep Avrasyanın denetim altına alınması hesabı ve çabası vardır. Brzezinski açıkça, ABD tek süper güç konumunu ve dünya üzerindeki liderliğini korumak istiyorsa Avrasyaya mutlak biçimde egemen olmak zorundadır; Amerikanın küresel hegemonyası doğrudan doğruya Avrasya ıtasındaki hakimiyetinin ne kadar süreyle ve nasıl bir etkiyle sürdürüleceğine bağlıdır, demektedir. Türkiye ABD ilişkilerinin yeni yönelimine de buradan bakmak gerekir. ABDnin Türkiyenin önüne açtığı ve işbirlikçi Türk burjuvazisinin de büyük heveslerle sarıldığı yeni ufuk gerçekte işte budur. Türkiye, ABDnin dünya liderliği için zorunlu bir koşul olarak gördüğü bir bölge üzerinde kurulacak hakimiyetin aracı ve müdahale gücü olarak görülmektedir. Clintonun Türkiye gezisi ve AGİK zirvesinde hediye olarak sunulan Bakü-Ceyhan antlaşması, bu hesabın bir parçasıdır. Clintonun gezinin hemen öncesinde ABDde yaptığı ve Türkiyeyi bol keseden onore ettiği bir konuşmasında dile getirdikleri için de aynı şey geçerlidir. Clinton açıkça, Türkiyenin alacağı kararlar ve yapacağı tercihler, 21. yüzyılın şekillenmesinde belirleyici bir rol oynayacaktır, demişti. Dünya hakimiyetini korumak ve sürdürmek, bizzat emperyalist akıl hocalarının ifadesiyle Avrasyadan geçtiğine; ve ABD emperyalizmi de, Avrasya hakimiyeti için gerek bölge halklarına, gerekse Rusyaya karşı Türkiyeyi bölgesel bir jandarma ve aktif müdahale gücü olarak değerlendirdiğine ve hazırlamak istediğine göre, Clinton ancak bu kadar açık konuşabilirdi. Türkiye gezisi esnasında Clinton Türkiye-ABD ilişkilerinin tarihinin en parlak döneminde olduğunu ilan etti ve Türkiyeyle stratejik ittifaktan sözetti. Böyle bir ittifak ikinci emperyalist savaştan beri gerçekte zaten varolduğuna göre, belli ki burada daha da yeni ve ileri bir ilişki tanımlanıyordu. Bu, dünya çapındaki emperyalist hegemonya mücadelesinin kaderini belirleyecek bir kritik çatışma bölgesinde ABD hesabına Türkiyeye biçilen yeni rolden başka bir şey değildir. ABD başkanının Türkiyeye yaptığı gezinin başarısının ve AGİK Zirvesinde Bakü-Ceyhan için kaldırılan kadehlerin tüm anlamı, Türkiyeyi yönetenlerin bu rolü üstlenmeye bir kez daha onay verdikleridir. Bölgesel yayılmacı bir güç olmak hevesindeki Türk burjuvazisi, Türkiyeyi tam anlamıyla ABD emperyalizminin savaş arabasın bağlamış bulunmaktadır. Dünün Truva atı bugün neden üye adayı? Kafkasya ve Orta Asya üzerine süren paylaşım ve nüfuz mücadelelerinde AB, özellikle onun başını çeken Alman emperyalizmi de etkin bir biçimde yer almak çabasındadır. Bu konuda her ne kadar ABDye ters düşmemeye çabalıyor görünse de, temelde kendi hesapları vardır ve bunlar için çalışmaktadır. Türkiyenin AB ve ABD ilişkileri içerisindeki özgün konumu ve son Helsinki kararı da işte bu rekabet çerçevesinde belirmektedir. Düne kadar Türkiyeyi, eski Alman başbakanı Helmuth Kohlün ifadesiyle, ABDnin ABye sokulmak istenen Truva atı olarak gören AB, Türkiyeyi ölçülü sınırlar içine iterek bir basınç uygulamaya ve böylece kendi denetimine almaya çalışıyordu. Bunun umulan yararı sağlamadığını, tersine, Türkiyenin Amerikan emperyalizmine tek yanlı ba¤ımlılığını pekiştirdiğini gördüğü içindir ki, bugün farklı bir yol tutmakta, yakınlaşma ve okşama politikası izlemektedir. Almanyadaki hükümet değişikliği Alman burjuvazisinin bu manevrasını kolaylaştırmıştır. Helsinki Zirvesinde alınan son kararın bundan öte bir anlamı yoktur. Türkiye, AB için, çözümsüz iktisadi, siyasi ve sosyal sorunlarla yüzyüze bir problemli ülkedir. Bu nedenle hiçbir biçimde böyle bir ülkeyi bünyesine alarak kendisine yük etmek istemez ve zaten istemiyor. Adaylığın onaylanması ona bu konuda herhangi bir yük yüklüyor değil. ABye, hazırlan da gel demek dışında bir yükümlülük getirmeyen bu karar, fakat öte yandan ona, üyeliğe hazırlamak adı altında Türkiyeyi denetleme, kendi çıkarları ve hasapları doğrultusunda etkileme ve yönlendirme olanağı sağlayan bir araç işlevi görecektir. Kuşkusuz bu kendi cephesinden AB emperyalizminin hesabı. Ne sonuçlar vereceğini ise zaman gösterecek. Zira tersinden de Türkiyeyi ABye sokmaya çalışırken, yıllardır bu doğrultudaki çabaları desteklerken, hatta hatta bu konuda ABye baskı yaparken, ABDnin de kendi hesapları var. Türk burjuvazisi ve devleti üzerindeki denetimine ve egemenliğine haklı olarak çok güvenen ABD, Türkiyeyi ABye sokmayı başarırsa, böylece bu bünyede kendi hesabına önemli bir dayanak yaratabileceğine de inanmaktadır. Bu konuda rahat ve güvenlidir. Eski Alman başbakanının Truva atı değerlendirmesi boşuna değildir. Nitekim son Helsinki kararının ardından en çok memnun olanlardan biri de, Türkiyeyi Avrasyaya hazırlayan bu aynı ABDnin kendisi olmuştur. ABD hükümeti Helsinki kararı karşısında duyduğu memnuniyeti resmen açıkamış, başkan Clinton bunu ABD için sonsuz faydalar sağlayacak bir karar olarak değerlendirmiş, ayrıca yarı resmi hükümet sözcüsü durumundaki ABD basın organları da kararı ABD hesabına övmüşlerdir. Mucizeler serisinin yeni halkası: Türkiyedeki tüm Amerikancı işbirlikçi uşak takımının, basındaki tüm Amerikan beslemesi kalemlerin, Helsinki kararını hararetle karşılayıp alkışlamalarını da bu çerçevede anlamak gerekir. Bunlardan birisi, Amerikanın sesi bir günlük gazetenin başyazarı, önce Helsinki kararını da dahil ettiği son iki ayın mucizeler serisini sıralıyor: Türkiyeyi karanlık bir girdabın felaketli sonuçlarından kurtaran mucizeye şükürler olsun. Şu son bir kaç aya bakın. Önce Amerikanın Büyük Türkiyeyi keşfetmesi, Başkan Clintonun gelişi, AGİT, dün Avrupa Birliği ve yakın günlerde IMF ile imzalayacağımız anlaşma... Ruhunu emperyalizme satmışlara özgü bu kendinden geçişin hemen ardından ise, bu mucizeleri başaran hükümete şu telkinde bulunuluyor: Ama layık olması için daha yapacakları çok şey var. Orta Asya ve Kafkasların anahtarını elinde tutan Türkiyenin bu gücünü halkın refah ve mutluluğu için değerlendirmesi, inanç, kararlılık ve cesaret gerektiriyor.(Güngör Mengi, Sabah, 12 Aralık 99) Başkan Clintonun keşfettiği Büyük Türkiyeyi, Helsinki mucizesinin ardından, Orta Asya ve Kafkaslarla ilgili olarak bekleyen ve kararlılık ve cesaret gerektiren yeni kararlar, ABDnin bölgedeki saldırı ve savaş gücü olmanın gereklerine uygun tercihleri ve adımları anlatıyor. Burada dikkate değer olan, en Amerikancı yazarların bile ABye adaylık adımı ile ABD stratejisi çerçevesinde Kafkaslar ve Orta Asyaya yönelik olarak üstlenilecek rolü bir arada savunmalarıdır. Bu son derece normaldir, zira ikisi de aynı Amerikancı politika eksenine oturmaktadır. Liberal ve milliyetçi burjuva Helsinki kararının soldaki yankılarına gelince. Olduğu ve kaldığı kadarıyla sözde millici eğilim taşıyan düzen solunun bu konudaki tutumunu, Cumhuriyet gazetesinde yer alan şu sözler dile getirmektedir: Türkiye Balkanlardan Orta Asyaya kadar uzanan bu bölgede, kilit bir konuma, olmazsa olmaz derecede stratejik bir öneme sahiptir. Türkiye bu konumunun ayırdında olmalıdır. Eğer Türkiye bu konumunu yetenekle ve ustalıkla kullanabilecek bir politika izleyebilirse, ulusal çıkarlarımız açısından hem bu olanaklardan yararlanmış olur, hem de bu bölgede bir barış ve istikrar unsuru olarak gücünü büyüterek sürdürür. (Dr. Alev Coşkun, 11 Aralık 99) Bu sözlerin özü ve özeti, Türkiyeyi çevreleyen kriz bölgelerinde kızışan zorlu emperyalist rekabet ortamında Türkiyenin kendini akıllıca ve başarıyla pazarlayabilmesidir. Aynı şekilde bu sözler, Türkiyede ulusal kaygılar peşinde bir burjuva katmanın artık bulunmadığının, burjuva katmanlar içerisinde en ileri milli kaygının kendini en iyi şekilde pazarlama arzusundan öteye gidemediğinin bir göstergesidir. Artık Kürt burjuvazisinin sınıfsal çıkar ve tercihleri eksenine oturmuş, bu çıkar ve tercihlerin Türk burjuvazisinin çıkar ve tercihleriyle ortaklığına dayalı politik çözümler peşindeki yeni liberal Kürt hareketi ise, Helsinki kararını hararetle destekliyor. Bunun da ötesinde, bunun gerçekleşmesindeki özel rolü ve çabalarıyla övünebiliyor.Tüm bunların gerisinde, Türkiyenin ABye angajmanlarının demokratikleşme ve dolayısıyla Kürt halkına ulusal özgürlük sağlayacağı hayali yatmaktadır. Kürt neo-liberallerinin düşünce çizgisi ve beklentileri bu konuda Türkiyenin neo-liberalleriyle örtüşmektedir. Sosyal reformist solda değişik tonları bulunan iki ana eğilim var. Bunlardan ÖDP tarafından temsil edileni, bazı mahsurlara işaret eden utangaç bir tutumla da olsa, ABye katılmanın Türkiyedeki demokratikleşme sürecini kolaylaştıracağı inancını taşıyor ve bu konuda kitlelere temelsiz hayaller pompalıyor. İPin temsil ettiği kemalist milliyetçi akım ise, batılı emperyalist mihraklara karşı Asyanın emperyalist ve gerici ülkelerinin ittifakına dayalı bir Avrasya seçeneğini alternatif çözüm olarak savunuyor. Bu, daha güçlü ve etkin emperyalist gerici odakları farklı bir emperyalist odakla dengeleme ve böylece bugünün kapitalist Türkiyesi için buradan bir manevra alanı yaratma gerici stratejisini anlatıyor. Bağımsız sosyalist Türkiye! Komünistler, emperyalist dünya ile bütünleşmenin demokrasi getireceğine ilişkin liberal hayaller kadar bugünün koşullarına uyarlanmış üç dünyacılıkta ifadesini bulan gerici-milliyetçi yaklaşımlarla da şiddetle mücadele etmelidirler. Sol adına ileri sürülen bu gerici hayallerin ve politikaların içyüzünü kitleler önünde açığa çıkarmak için azami çaba harcamalıdırlar. Komünistler, AB üzerine, onun demokrasi ve refah getireceğine dair dayanaksız hayallerin içyüzünü sergilemenin yanısıra, işbirlikçi burjuvazinin Türkiye emekçilerini emperyalizmin stratejileri doğrultusunda bölge halklarına karşı maceraya ve savaşa sürükleyen dış politikasına karşı da sistematik bir mücadele yürütürler. Bu politikaya karşı kitlelerin devrimci anti-emperyalist eylemini geliştirmeye çalışırlar. Komünistler, ABye ilişkin olarak yaratılan hayallerin ve bu yoldaki girişimlerin karşısına Tekellerin emperyalist Avrupasına hayır! anti-emperyalist şiarıyla ve işçi sınıfı enternasyonalizmiyle çıkarlar. Türk burjuvazisinin emperyalist stratejilere bağlanmış saldırgan ve yayılmacı dış politikasının karşısına, bölge halklarının en sıkı devrimci birliği ve dayanışması politikasıyla çıkarlar. Bu doğrultuda somut girişimler örgütlemeye ve ilişkiler geliştirmeye çalışırlar. İşbirlikçi burjuvazinin tümüyle emperyalist merkezlere bağlanmış politikası, içerde işçi sınıfına ve emekçi kitlelere sosyal yıkım ve sistematik devlet terörü, dışarda ise bölge halklarına karşı saldırı ve savaş demektir. Komünistler emperyalizme kölece bağımlılığın ürünü bu gerici politikanın karşısına, Bağımsız sosyalist Türkiye! stratejik sloganıyla çıkmaktadırlar. Emekçilerin ve toplumun karşı karşıya bulunduğu temel sorunların çözümü, işbirlikçi burjuva sınıf iktidarının yıkılması ve emperyalizme her türlü bağımlılığa son vermekten geçmektedir. Bağımsız sosyalist Türkiye bunun ürünü olacaktır. |
|||||