Yerel seçimleri ve bahar döneminin rutin gündemlerini aşan, oldukça yoğun bir dönemin içinden geçiyoruz. Tablo giderek netleşmektedir. Sermaye iktidarı, azgınlaşan sömürü koşullarına ve cömertçe kullandırılan dış kredilere rağmen düzelmek bir yana, ‘90’ların başındaki gelişme düzeyini bile tutturamaz durumdaki bir ekonomi; sosyal yıkım politikalarının derinleştirdiği sefalet tablosu; Ortadoğu savaşına yeni bir çehre ve yeni bir boyut kazandırmaya çalışan haydutbaşı ABD’nin Türkiye’ye biçtiği misyonun ve önüne koyduğu yeni görevlerin bölge ülkelerinde yarattığı ve yaratacağı rahatsızlıklar; AB’ye üyelik koşulu olarak dayatılan Kıbrıs sorununda yaşanan tıkanma; düzen içi çözüm potasına sığmayan ve giderek Ortadoğu denkleminin temel unsurlarından biri halin gelen Kürt sorunu; AKP hükümetinin bir takım icraatlarında kendi tabanını ve yandaşlarını kollama girişimlerinin yarattığı rahatsızlıklarla bir dönemeci almaya çalışmaktadır. Günübirlik bir takım iyimser yorum ve demeçlerle bu temel sorunların üstünü örtme çabaları boşunadır. En son, kredi derecelendirme şirketlerinin Türkiye’nin notunu yeniden eksiye düşürmesi, Türk ekonomisinin en güvenilmez ekonomler arasında Arjantin’in arkasından 4. sırada yer alması, geçen yıl sağlanan nispi büyümenin ne kadar köksüz olduğunun bizzat emperyalistlerce de tescil edilmesidir. Geçen yılki büyümenin ne pahasına gerçekleştirilebildiğini ise, bizzat resmi bir takım verilere yansıyan yoksullaşma tablosu ortaya seriyor.

Sermaye iktidarının karşısındaki köklü sorunları çözmek için izlediği yegane politika, dışarda emperyalizme uşaklık çizgisini daha da derinleştirmek, içerde sosyal yıkıma ve talana devam etmektir. Son dönemde yaşanan gelişmeler, bu çözümün nesnel sınırlarını düne göre daha net bir şekilde ortaya koymaktadır. Kuşkusuz bunları yapabilmek için sopayı elden bırakmamak, baskıya dayalı bir rejim uygulamak gerekir. Nitekim, son iki haftadır gerçekleşen gösterilere dönük azgın saldırılar, sermaye devletinin bir tek bu alanda sınırsızca hareket etme imkanına sahip olduğunu gösteriyor. Devrimci bir sınıf ve kitle hareketinin militan mücadelesiyle püskürtülünceye kadar da sermaye iktidarı bu imkanını kullanmak istiyor.

Sermaye adına AKP hükümetinin sürdürmeye çalıştığı emperyalizme uşakça bağımlılığın bir geleceği yoktur; emperyalist politikalarla kalkınan, gelişen bir ülke bulunmuyor. Emperyalist politikaları harfiyen uygulayan ülkeler gelişme kaydetmek bir yana, iktisadi çöküşten, büyük maddi ve manevi kayıplara uğramaktan kurtulamıyorlar. Kore, Arjantin, Brezilya bunun çarpıcı örnekleridir.

Yalnız kendi ülkelerinde emperyalist politikaları uygulayanlar değil, bulundukları bölgede emperyalizmin taşeronluğuna soyunan, jandarmalığını yapan devletler açısından da durum aynıdır. James Petras’ın dediği gibi, “emperyalistlerin kalıcı müttefikleri yoktur, kalıcı çıkarları vardır”. Haydut takımı yeri ve zamanı geldiğinde çıkarları uğruna müttefiklerini harcamaktan geri durmamaktadır.

Kirli ve haksız savaşlara bulaşmış ülkelerin işçi sınıfı ve emekçileri, saldırılara hedef olan ülkelerde yaşayan emekçi halklar buna mutlaka her seferinde tepkiler vermiş; çoğu zaman bunu bir iç hesaplaşmaya dönüştürmeyi başarmışlardır. Bunun yakın örneği 8 yıldır İspanya’da hükümette olan Aznar’ın Halk Partisi’nin uğradığı seçim hezimetidir. İngiltere’de Tony Blair hükümetini de benzer bir son bekliyor. Öte taraftan Irak’ın üçte birindeki sınırlı bir direniş bile şimdiden savaş ve işgale dayalı emperyalist hesapları alt-üst etmeye yetti. Haydutbaşı ABD, 15 günde girdiği Irak’tan bir yıldır çıkamıyor. Savaşın yarattığı dünya ölçüsündeki yıpranma ve yalnızlık artarak sürerken, emperyalist zorbalar daha şimdiden kâr-zarar hesaplarına dayalı yeni bir muhasebe yapıyor, eski politiklarını revizyondan geçirmeyi tartışıyorlar.

Gelinen yerde, üç-beş milyar dolar kredi için gözünü karartıp emperyalizmin hizmetine koşan sermaye hükümetinin bu “yatırım”a dayalı hesapları, savaş sonrası Irak’ın yapılandırılması ihalelerinden pay kapma beklentileri de büyük ölçüde boşa çıkmış bulunuyor. Irak’la ticaretin kesintiye uğramasının yarattığı kayıplar da cabası.

Kraldan daha kralcı AKP hükümetinin iş başında olması, sınıf ve kitle hareketinde yaşanan durgunluk sermayenin saldırı politikalarını daha pervasızca uygulayabilmesine imkan tanıyor. Elbette, AKP hükümetinin sunduğu imkanın da bir sınırı var. Hükümet olmanın ayrıcalığını kullanarak yerel seçimlerde elde edeceği zafer, AKP hükümetinin yakaladığı zirveden düşüşünün de başlangıcı olacaktır. Buna kuşku yok. Tamahkar tüccarlardan oluşan bu partinin yöneticilerinin, arsızca bulaştıkları yolsuzluklar bile kendi başına bir gözden düşme nedeni. Önündeki programı uygulamasının başka bir sonucu olamaz. Ama sorun bu değil.

Sorun, emekçilerin, mevcut nesnelliğe bir şekilde boyun eğmenin bir ifadesi olarak düzen partilerinden ve düzen içi beklentilerden hala da kopamamış olmalarıdır. Sermaye yorulup yıpranan atlarını değiştirerek kaldığı yerden saldırılarına devam etme imkanını buradan buluyor.

28 Mart yerel seçimleri, bir tek sınıf devrimcilerinin bu tablonun ortaya çıkardığı sorumlulukların hakkını verebileceğini gösterdi. İşçi sınıfı, çıtayı her geçen gün daha da yükselten sınıfın devrimci partisinin yükselttiği bayrak altında örgütlenerek, partisine ve geleceğine sahip çıkmalıdır.