Direnişçi işçiler tüm inisiyatifi ellerine almalıdırlar...

Fabrikalarının kapatılıp peşkeş çekilmesine karşı Sümerbank işçilerinin direnişi devam ediyor. Onuru ve çocuklarının geleceği için mücadele bayrağını ellerine alan Sümerbank işçilerinin direnişi bugün artık 50 günü de geride bırakmış bulunuyorlar. 50 günü aşkın bir süredir fabrikalarını gece gündüz terketmeyen, aylardır maaşlarını alamayan işçiler direnmekte ve fabrikayı tekrar üretime geçirerek işlerine dönmekte oldukça kararlılar.

Kısa zaman gibi gözüken bu 50 günlük mücadele okulunun Sümerbank işçisine çok şeyler öğrettiği açık. Belki yaşamları boyunca gerekliliğini, önemini çok fazla bilmedikleri birçok şeyi, bu 50 günlük direniş ve mücadelenin sıcaklığı, çetinliği öğretti Sümerbank işçilerine. Dostlarını düşmanlarını daha yakından tanıma fırsatları oldu. Kendi deyimleriyle, bu süreç onlara, “Onurlu yaşamanın ne demek olduğunu, birliği, beraberliği, dayanışmayı, bunların gerçekliği ve önemini, haksızlıklara nasıl dur denebileceğinin yolunu-yöntemini, direnişi ve dostluğu öğretti”, öğretmeye de devam ediyor. Düne kadar belki yanıbaşında olan bir greve, direnişe kafasını çevirip bakma gereği bile duymayan birçok işçi, bugün mücadelein sadece işlerine geri dönmek için değil, aynı zamanda direnişlerinin kendileriyle aynı kaderi paylaşan sınıfın diğer bölüklerine güç ve direnç vermesini umut ediyorlar.

Gelinen aşamada Sümerbank direnişi bir sıkışmışlığı da yaşamakta. Sürecin böyle yaşanmasının bir dizi nedeni var.

Birincisi, sendikanın geri, icazetçi ve pasif tutumudur. Geçmiş yılları bir tarafa bırakalım (Sümerbank’ın özelleştirilmesi yıllardır gündemde), son iki aylık süreçte sendika mücadelenin kazanımla sonuçlanması için hemen hiçbir çaba harcamadığı gibi, göstermelik de olsa direnişe maddi-manevi bir destek örgütlemek yoluna gitmedi.

İkinci olarak, direnişin büyük ölçüde fabrika sınırlarına hapsolması, dayanışma ziyaretine gelenlerin fabrika içine girememeleri. Polisin provokasyon amaçlı tutumu direnişin dışarıyla olan bağını zayıflatırken, devrimci bir müdahaleyi de sınırlamakta. Bu konuda sendika da elinden geleni ardına koymamakta.

Üçüncü bir etken de, sınıf dayanışmasının giderek cılızlaşmasıdır. İlk günlerdeki gözle görülür destek, zaman uzadıkça zayıflamakta, bu da olumsuz bir hava yaratmaktadır.

Sümerbank işvereni, işçileri ekonomik yönden yıldırmak için aylardır maaşlarını vermemektedir. İşçiler ekonomik yönden de sıkıştırılıp direnişin kırılması hedeflenmektedir.

Sümerbank işçisi bu mücadeleden kazanımla çıkmak istiyorsa, her şeyden önce, beklemeci tavrı bir tarafa bırakıp birbirlerine sımsıkı kenetlenerek, kendi gücüne ve iç örgütlülüğüne dayanmalıdır. Buradan güç alarak ileriye dönük adımlar atmayı başarabilmelidir. Bugün sendikanın direnişin başarısı için hiçbir çaba harcamadığı ortada. O halde bir şeylerin yapılması için sendikayı beklemek, Sümerbank işçisine ancak vakit kaybettirir, moral bozucu bir rol oynar. Sendikanın üzerine basınç uygulayıp onu biraz olsun harekete geçirecek olan da yine Sümerbank işçisinin iradesi ve kararlılğı olacaktır.

Uzun zamandır düşünülen fakat bir türlü hayata geçmeyen Ankara yürüyüşü ve İzmir’de yapılacak olan miting fikri var. Örneğin, İzmir’de yapılacak bir mitingin önünde ne gibi engeller var? En büyük engel sendika ve işçilerin beklemeci tavrıdır. Sendika şimdiye kadar bu konuda herhangi bir girişimde bulunmadı. Öte yandan, halihazırda İzmir’de varlığını sürdüren bir özelleştirme karşıtı platform bulunmakta. Eğer işçiler miting yapılması için kararlı ve atak davranıp bunu, bu platforma taşırlarsa, bunu sendikadan bekleyerek değil kendi gücü ve inisiyatifine dayanarak yaparlarsa, miting yapılmasının önünde fazlaca bir engel kalmaz.

Öte yandan direniş fabrika duvarlarının dışana taşırılmalıdır. Bugüne kadar olduğu gibi, bundan sonra da yapılacak tüm eylemlere daha güçlü katılmak, direnişi bu eylemlere taşımak gereklidir. Bu tür girişimler sınıf dayanışmasını güçlendirirken, aynı zamanda direnişçi işçilerin kendi seslerini duyurmalarının bir fırsatı olarak da değerlendirilmeli.

İşçiler bulundukları semtler de direnişin sesini, soluğunu taşıyabilmelidirler. Dayanışmanın örülmesi noktasında en yakınımızdaki komşulardan, akrabalardan başlanmasını bilmek durumundayız. Çevre fabrikalarda çalışan işçilerle öğle paydoslarında konuşup, direniş için destek istenmelidir. Özellikle kısa görünen bir zaman içinde aynı kaderi paylaşmak zorunda kalacak Tekel işçileriyle ilişkiler kuvvetlendirilmek zorundadır vb.

Sümerbank işçilerinin “Kurtuluş yok tek başına, ya hep beraber ya hiçbirimiz”, “İşçilerin birliği sermayeyi yenecek” şiarları altında birleşerek, daha kararlı bir şekilde mücadele ettikleri takdirde direnişin geleceğini belirleyecekleri zafere daha yakın olacakları açıktır.

Sümerbank işçisi yalnız değildir!
Yaşasın sınıf dayanışması!