ARSIVANA SAYFA
 
9 Eylül '00
SAYI: 33
İçindekiler
Kızıl Bayrak'tan
Kapitalist-emperyalist ablukayı parçalamak için...
İMF’nin 2001 programında
yine yoksullaşma ve baskı...

Belediyelerde TİS süreci yenilgiye evriliyor
KHK saldırısının niteliği ve görevler
Perde operasyonları devam ediyor
Saldırının yeni unsurları ve işçilerin büyüyen öfkesi
1 Eylül Dünya Barış Günü eylemleri ve saldırılar
Metal işkolunda TİS’in mücadele gündemi
Metal işkolunda azgın sömürü
Grevdeki belediye işçilerine ziyaret
İMF tipi yaşama hayır!
Siyasal durum ve devrimci görevler/1
Birinci yılında Ulucanlar katliamının gösterdikleri
“Liberal hücre paketi” evresinde hücre karşıtı mücadelenin sorumlulukları
Yeni ölümler yaşanmasın!
Örgütsüzleştirme saldırısı birleşik mücadeleyle püskürtülebilir
Kapitalizm ve işsizlik
Reformist cenderenin kırılması üzerine
Semt çalışması üzerine
Yılmaz Güney partili mücadelemizde yaşıyor!
Perinçekler’in izinde yol alanlar
Mücadele Postası
 



 
 
1 Eylül Dünya Barış Günü eylemleri ve saldırılar:

Barış sosyalizmle gelecek!


D. Özgür Yılmaz


1 Eylül Dünya Barış Günü kutlamaları, miting yasaklamaları ve kontr-gerilla devletinin saldırılarıyla geçti. İstanbul, İzmir, Ankara, Adana başta olmak üzere birçok ilde yapılan miting başvuruları valilikler tarafından yasaklandı. Yasaklamaları protesto etmek için yapılan basın açıklamalarına ise birçok yerde saldırıldı. Yüzlerce kişi bu saldırılarda yaralandı, yüzlerce kişi de gözaltına alındı. Eylemlere günlerce önce hazırlık yapılmış olmasına rağmen, yasaklamaların da etkisiyle katılım düzeyi oldukça düşük oldu. Metropol iller dışında izinli mitinglerin yapıldığı Newroz eylemlerindeki yüzbinlerce kişilik katılım bir tarafa, önceki yılların 1 Eylül eylemlerindeki katılım bile alanlara yansımadı.

“Demokratik cumhuriyet”in en azgın saldırısı Diyarbakır’da gerçekleşti. Mitingin yasaklanmasını protesto etmek için yürüyen ve “Biji Aşiti” sloganları atan birkaç yüz kişilik kitleye polis cop ve kalaslarla saldırdı. Çok sayıda yaralı ve yüzlerce gözaltı sadece Diyarbakır’ın tablosu. İstanbul’da ise “Barış Anaları İnisiyatifi”nin basın açıklaması yapmasına bile izin verilmedi. “Barış Anaları” güvercinlerini uçurarak dağılmak zorunda kaldılar. En kitlesel katılımlar Van ve Muş’ta oldu: 2000’de Yeni Gündem gazetesine göre 2500 ve 1000 kişi.

Barış Günü eylemlerinin niteliği önceden belirlenmiş çerçeveyi aşamadı. En çok atılan sloganlar “Biji Aşiti!”, “Savaşa hayır, barış hemen şimdi!” gibi sloganlar oldu. Özellikle Kürdistan’daki eylemlerde devletin tutumuna karşı boyun eğmeyi değil tepkiyi ifade eden çıkışlar oldu. HADEP’in inisiyatifinin dışına çıkan Kürt emekçi dinamiğinin ifadesi olan bu tür çıkışlar da azgın bir polis terörü ile bastırılmaya çalışıldı.


***

1 Eylül Barış Günü eylemleri, düzenin Kürt sorununa ilişkin yönelimlerinin, “demokratik cumhuriyetçi”lerin görmeye çalıştığından çok farklı olduğunu göstermiştir. Sermaye devleti, bazı demokratik adımlar atmak bir yana, basit anma etkinliklerine dahi izin vermemekte, tam bir terör estirmektedir. Sermaye devletinin bu yönelimi, aslında aylardır sürdürdüğü sosyal güvenlik yasaları, grev ertelemeleri, KHK saldırısı, F tipi cezaevleri ve buna karşı yapılan eylemlere saldırılar vb.’nin devamından başka bir şey değildir. Her türlü demokratik çabayı faşist terörle ezmek rejimin temel bir yaklaşımıdır.

Ancak, faşist rejimin Kürt sorununa dönük özel bir hassasiyeti olduğunu, teslim almanın yetmediğini, varolan örgütlenmelerin de dağıtılmasını istediğini bunlara eklemek gerekiyor. Genelkurmay Başkanı Kıvrıkoğlu’nun PKK’nin önce silahlı yapmak istediğini şimdi politika adı altında yapmaya çalıştığı, buna izin vermeyecekleri şeklindeki açıklamaları, devletin yöneliminin bizzat beyni olan ordu tarafından açıklanmasıdır. Ordunun mesajı çok açıktır: Teslim olmanız karşılığında size bir şey verecek değiliz. Boşuna hayal kurmayın. Sizi ezeceğiz.

Kıvrıkoğlu’nun mesajlarını sadece “demokratik cumhuriyet”çilere yönelik vermediğini, Kürdistan’da ticaret büroları açarak Kürt burjuvazisiyle ilişkiye girmeye çalışan emperyalist güçlere de yönelik olduğunu düşünmek gerekiyor. Emperyalizmden demokrasi bekleyenlerin nasıl bir hezimete uğradıkları ise bugün tüm dünyanın gözleri önündedir. ABD bayraklarıyla emperyalistlerin müdahalesini kutlayan Kosovalılar, bugün NATO askerleri tarafından kadınlarının, kızlarının ırzlarına geçilmesini seyretmek zorunda kalıyorlar. Kaldı ki, PKK bugün bu “şans”ı bile yitirmiş durumda.

Newroz eylemleri metropollerde yasaklanırken, Kürdistan’ın birçok yerinde yapılmasına izin verilmişti. Barış Günü mitingleri ise her yerde yasaklandı. Bu tutum, devletin yasaklamalarla istediği sonucu alabildiğini görmesinden geliyor. İzin verme, devletin izin vermezse daha kötü olabileceği kaygısından çok, kitlelerin eğilimini tespit etme düşüncesinden ve içini boşaltmanın verdiği rahatlıktan geldiği görülüyor. Barış Günü eylemlerine katılımın düşüklüğü bu açıdan sermaye devletine güven vermiştir.

PKK ve “demokratik cumhuriyet” çizgisinin bu gidişatı emekçi kesimlerde giderek rahatsızlık yaratmaktadır. Bunun belirtileri şimdiden görülmektedir. Yeni Gündem gazetesinin yazarları bile 1 Eylül dolayısıyla bir-iki yıllık gelişmeleri değerlendirmekte, bu süreçte biz barış için her adımı attık, kitlemizi de “demokratik cumhuriyet” çizgisine kazandık, ancak devlet bugüne kadar bir tek adım atmadı, demektedir. Devletin adım atmaması, kafası “demokratik cumhuriyet” çizgisiyle uyuşmuş yazarları bile huzursuz ederken, her gün sosyal yıkımın acılarını yaşayan Kürt emekçi kesimlerinde nasıl tepkiler gelişmektedir acaba? Bu tepkiler son derece sınırlı olarak yasaklamalar karşısındaki eylemlerde kendisini ifade etmektedir. Ancak bu tepkilerin giderek artacağından şüphe etmek için bir neden yoktur.


***

Barışın yolunun nasıl açılabileceği bugüne kadar komünistler tarafından defalarca ortaya konuldu. Teslim olarak, devletin icazetine sığınarak, emperyalistlere dayanarak bir barışın elde edilemeyeceği, barışın yolunun ancak mücadeleyle açılabileceği sürekli vurgulandı. Mücadelenin yükseldiği dönemde sermaye sözcülerinin “çözüm” tartışmaları yapmaya bile başladıkları, tersine bugün ise teslimiyetin bile yeterli olmadığı, Kürt sorunu diye bir sorunun bile kabul edilmediği bir noktaya gelindiği vurgulandı. Bugün bir milletvekilinin herhangi bir yerde Kürt sorunundan bahsetmesi bile sermaye medyasından orduya kadar bütün faşist odaklar tarafından topa tutulmasına neden olmaktadır.

Barış mücadeleyle gelecek. Ancak mücadelenin temel gücü işçi sınıfı ve emekçi sınıflardır. Ulusal çerçeveye sıkışan bir mücadelenin belli bir sınıra gelip dayandığı onbinlerce şehit ve çekilen onca acıyla artık ortaya çıkmıştır. Kürt halkı tüm ezilenlerin gerçek öncüsü olan işçi sınıfıyla elele vermeli, onun yönlendiriciliğinde sosyalizme yürümelidir. Kalıcı ve gerçek bir barış ancak bu koşulda gerçekleştirilebilir. Bu, programımızda net bir biçimde formüle edilmiştir:

Ulusal baskı ve eşitsizliğin sınıfsal baskı ve eşitsizliğin bir yansıması olduğunu gözönünde bulunduran TKİP, ulusal sorunun köklü ve kalıcı çözümünün ancak proletarya devrimi tabanında olanaklı olduğu gerçeğine dayanır.” (TKİP Programı/ Ulusal sorun, 2. madde)

Programımızın bu pasajı anlatmaya çalıştığımızın çok daha ötesinde bir kapsama sahip, ancak konumuz açısından barış sorununa nasıl bakılması gerektiğini de ortaya koyuyor.

Barış sosyalizmle gelecek. Bu basit formülasyon, bugün artık ulusal sorun çerçevesinde bir teorik gerçek değil, toplumsal pratiğin kanıtladığı basit bir gerçektir. Sosyalizm ekseninden kopan her türlü barış girişiminin nasıl bir hüsrana uğradığı PKK pratiği ile bir kez daha çarpıcı bir biçimde görülmüştür. Sosyalizm işçi sınıfının ideolojisidir ve barışın güvencesi işçi sınıfıdır. Kürt emekçi sınıfları, barışı elde etmek için işçi sınıfı önderliğinde sosyalizm mücadelesine sarılmak zorundadır.





İzmir: Barış eylemi


Daha önce Bornova Cumhuriyet Meydanı için miting başvurusu yapan HADEP, EMEP, ÖDP, SİP il temsilcilikleri, 1 Eylül’de yapacakları barış eylemini Konak Meydanı’nda basın açıklaması yaparak gerçekleştirme kararı aldılar. Valiliğin yasaklama kararı belediye işçilerinin grevlerini yasaklama kararıyla aynı nedene dayanıyordu; kilometrelerce uzaklıktaki İzmir Fuarı... Bu keyfiyet kendisini, bir gün önce İHD’ye gelen sivil polislerin, yapılacak basın açıklamasına İHD’nin katılmamasına yönelik imzalı taahhüt istemesiyle ayrıca gösterdi.

Bir gün önceden başlayan olağanüstü güvenlik önlemleri, 1 Eylül günü doruğa ulaştı. 1 Eylül Barış Günü’nde, saat 17:00’de, Konak Meydanı’na henüz giremeden Sümerbank’ın ilerisinde önü kesilen yaklaşık 1000 kişi polis tarafından engellendi. Slogan atılmasına, hatta döviz açılmasına bile izin verilmeyen basın açıklamasının süresi birkaç dakikadan ibaretti. ÖDP İzmir il başkanı Haluk Tekili’nin basın metnini okumasından sonra, insanlardan sessizce dağılmaları istendi.

Ayrıca, güvenlik şubeye bağlı polisler, bir gün öncesinden DKÖ’leri ve devrimci basın bürolarını kalabalık bir şekilde ziyaret ederek olağan önlemlerini aldılar.

Kızıl Bayrak/İzmir





Kırşehir: Dünya Barış Günü’nde
basın açıklaması



1 Eylül Dünya Barış Günü dolaylısıyla Kırşehir’de Eğitim-Sen, ÖDP, İHD, HADEP, SES, EMEP, Enerji Yapı Yol Sen, Tarım-Sen’den oluşan Demokrasi Platformu bir basın açıklaması yaptı. Basın açıklamasında, savaşların insanlık üzerinde doğurduğu olumsuz sonuçlara; dünya nüfusunun yarısının yoksulluk, açlık ve sefalet içinde yaşarken, devletlerin eğitime, sağlığa, üretime para ayırmazken, silahlanmaya gözü kapalı para harcayabildiklerine; ülkenin İMF, DB gibi kuruluşlara ipotek edildiğine; toplumsal muhalefeti susturmak için de KHK, F Tipi Cezaevleri uygulaması gibi baskıcı yöntemlerin kullanıldığına işaret edildi. Sivil toplum örgütleri, sendikalar ve siyasi partiler, insanlığın kazanımlarının ve barışın ülkemizde de geçerli olması için göreve çağrıldı.

Ayrıca Demokrasi Platformu adına açıklamayı yapan Eğitim-Sen, eğitime hazırlık ödeneğinin net iki maaş tutarında olması ve bunun memur, hizmetli, teknisyen ve diğer eğitim çalışanlarını da kapsaması için MEB’e faks gönderme eylemi gerçekleştirdi.

Kızıl Bayrak/Kırşehir