15 Temmuz’dan yansıyanlar

15 Temmuz sonrası “sanık ve tanıkların” ifadelerine yansıyanlar, devrimciler olarak on yıllardır anlatmaya çalıştığımız bütün kirli çamaşırları ortaya serdi. Tüm resmi ve özel kurumlarda torpil, adam kayırma, “benden olsun da ne olursa olsun” anlayışının ne kadar yaygınlaştığı, kadrolaşmanın ne denli had safhada olduğu, tüm açıklığıyla görüldü. Çalınan sorularla on yıllardır askeriye, polis teşkilatı, yargı ve öteki kamu kurumlarındaki önemli devlet görevlerine nasıl “sızıldığı”, silahlı ve sivil bürokrasiye nasıl hakim olunduğu ve gerektiğinde darbe girişiminde bile bulunulabileceği kayıtlara geçti.

Bu suçlar yalnızca cemaate ait değil elbette. AKP ve cemaat bu suçları yıllar boyunca birlikte işlediler. Aralarında iktidar ve rant kavgası başlamasaydı, tüm bu kirli yöntemler daha uzun yıllar boyunca ortaklaşa uygulanacaktı. Din tacirleri toplumun dinsel duygularını kullanarak, yağlı palazlanma sağlayan inşaatlar ve yollarla göz boyayarak, kirli işlerinin üzerini el birliğiyle örtmeye devam edeceklerdi.

Darbe girişiminde bulunanların savunma tutanakları, açığa alınan ve ihraç edilen kamu görevlilerinin ifadeleri başka bazı gerçeklerin de ortaya saçılmasını sağladı. Cemaatin, genellikle en yoksul kesimlerin zeki çocuklarını seçtiği, yurtlar ve özel okullarda tanıdığı imkanlarla ağına düşürüp kazandığı olgusu, neredeyse her ifadenin ortak noktasını oluşturuyor.

Yoksul emekçiler, hem çocuklarının eğitim ve yurt ihtiyaçlarını parasal olarak karşılayamadıkları için, hem de dinsel istismarın da etkisiyle çocuklarını cemaate teslim etmişlerdir. Devlet katında cemaatlerin çok makbul olması, cemaatlerin meşru olduğu inancının toplumda yaygınlaştırılması, cemaate yakın olmanın iş bulmada, herhangi bir resmi kurumdaki işi halletmede kolaylık sağlaması vb. gibi nedenler de bu teslimiyette etkili olmuştur. Zaten son on yıldır cemaatin yurtlarında kalmak, okullarında okumak, gazetesini okumak, televizyonunu izlemek hem bir zorunluluk hem de bir ayrıcalıktı. Toplumun yoksul kesimleri de çocuklarının bu ayrıcalıktan yararlanmasını istiyordu. Bilindiği gibi bunun ağır faturası yine yoksul kesimlere kesildi. Darbe girişiminin ardından cemaatin en yetkili kişileri hâlâ dışarıda ve işinin başında iken, hatta hala milletvekilliği ve bakanlık yaparken, yoksul kökenden gelen sıradan öğretmenlerin lisansları iptal edildi. Kamu emekçileri ihraç edilerek işlerinden edildi, birçoğu hapse atıldı. Yani yukarıda filler tepişirken, olan yine çimenlere oldu.

Cemaat neden en yoksulların çocuklarına göz dikmiş ve kolayından ele geçirmiştir, diye sorduğumuzda karşımıza önemli bir gerçek çıkmaktadır. Devletin asli görevlerinden biri olan eğitimin her geçen gün paralı hâlâ gelmesi ve yoksul emekçiler için ulaşılabilir bir temel hak olmaktan çıkması, bu kesimi kolay av durumuna düşürmüştür. Devletin kambur olarak gördüğü ve bu yüzden ticarileştirdiği eğitim ve sağlık hizmetleri işçi ve emekçilerin en temel haklarıdır. Bu temel haklar karşılığında asgari ücretten bile vergi kesilir. Devlet bu temel hizmetleri yerine getirmek bir yana, bir de para sızdırma alanına dönüştürdüğünde, bugün bir cemaatin, yarın öteki bir gerici-faşist yapının çocuklarımızı ele geçirmesi kaçınılmaz olmaktadır.

Bu yaşananlar, kamusal ve parasız eğitimin temel bir hak olduğu şiarına daha fazla sahip çıkmamız ve bu şiar için mücadele etmemiz gerektiğini kuvvetle doğrulamıştır.

Kuruluşundan itibaren kamusal ve parasız eğitimi savunan Eğitim-Sen bu mücadelenin temel bir öznesi olabilmeli, kamusal ve parasız eğitimi savunan tüm kamu emekçileri bu mücadeleye omuz vermelidirler.

Sosyalist Kamu Emekçileri

“Yeni” anayasada son dönemeç

Rejim krizini çözmek adına AKP’nin ardına MHP’yi alarak dört elle sarıldığı anayasa değişikliğinde sona yaklaşılıyor. Üstünde uzunca tartışmaların yapıldığı, içeriğine dair birçok genel geçer bilginin gündeme yansıdığı anayasa değişikliği geçtiğimiz hafta meclise sunuldu ve içerdiği maddeler netlik kazandı.

Anayasa değişikliği var olan krizi derinleştirecektir

Büyük bir “umut” olarak reklamı yapılan ve sanki toplumun geniş kesimlerince benimsenecekmiş gibi sunulan anayasa değişiklik teklifinde yer alan maddeler ise şaşırtmadı. Zira söz konusu değişiklik paketinde toplumun refah durumu, sosyal ve siyasal haklar, her geçen gün artan kadın cinayetleri ve çocuk istismarı, işsizlik gibi sorunlar yer almıyor.

Siyasal iktidarın ihtiyaçları doğrultusunda hazırlanan anayasa değişiklik paketi ile sermaye devletinin içinde debelendiği rejim krizinden çıkması amaçlanıyor. Fakat, toplumun karanlık bir uçurumun kıyısına yuvarlandığı ve ekonomik-sosyal krizin giderek derinleştiği bir dönemde siyasal belirsizlikleri ortadan kaldırmak bu türden düzenlemelerle mümkün olmayacaktır. Zira toplum, her an patlamaya hazır çok yönlü sorunlarla boğuşmaktadır, ekonomi ise ciddi kırılmalara gebedir. Dahası, sermaye devletinin elindeki siyasal iktidar gücünü Tayyip Erdoğan’ın elinde toplayacak olan söz konusu değişiklikler, var olan siyasal krizi daha da derinleştirecektir.

Hukuksuzluğun içinde hukuksal düzenlemeler

Anayasa değişikliğinin siyasal ve sosyal olarak ölü doğmasının yanı sıra hukuksal olarak da çelişkilerin göbeğinde yer aldığını vurgulamadan geçmemek gerekir. Kapitalist sistem içerisinde bağımsız ve tarafsız hukuk normlarından bahsetmek mümkün değilken, Türkiye’deki hukuk sistemi son dönem yaşanan gelişmelerle birlikte tam anlamıyla zıvanadan çıkmıştır. Tam da bu nedenle uluslararası burjuva hukuk kurumları dahi sermaye devletini uyarma ihtiyacı duymaktadır. HSYK’nın Avrupa Yargı Kurulları Ağı’ndaki (ENCJ) “gözlemci” statüsüne son verilmesi bu durumun güncel örneği olmuştur.

Düzene karşı mücadele büyütülmeli

Rejim krizini çözmenin hukuksal ayağı olarak gündeme gelen ve “vatana millete hayırlı olsun” sözleriyle meclise sunulan anayasa değişiklik paketi, AKP iktidarı tarafından kendi konumunu ve gücünü pekiştirme hamlesi olarak ele alınıyor. Dahası, AKP iktidarı burjuva düzenin içerisinde debelendiği kriz ve bir dizi sorun alanının bu yolla ortadan kaldırılacağını iddia ediyor.

İşçi ve emekçiler açısından ise anayasa değişikliğinin evlerde kaynayan boş tencerelere sunduğu ve sunabileceği hiçbir şey yoktur. Burjuvazi kendi sefil çıkarları etrafında kenetlenmiştir. O halde, işçi ve emekçiler de kendi çıkarları etrafında birleşmeli ve düzene karşı mücadeleyi büyütmelidir.