Bir gözaltı deneyimi…Gözaltında direnmek meşrudur!
Haziran Direnişi’nin yıldönümünde ülke genelinde 31 Mayıs günü sokaklara çıkma ve yeni Haziranlar yaratma çağrısı yapıldığı yerde, bizler devrimci sorumluluğumuz gereği alanlardaydık. Bir yandan kitle hareketine müdahale etme çabası, diğer yandan da hesap sorma bilinciyle devletin paralı cellatlarıyla karşı karşıya geldik. Ben de bu savaşın Ankara cephesinde Ethem’in vurulduğu yerde, onun adını haykıran binlerce insandan sadece biriydim. Polis 31 Mayıs’ta sabah saatlerinden itibaren aldığı yoğun güvenlik önlemleriyle yeni Haziranlar’dan ne derece korktuğunu göstermiş oldu. Ama bu yoğun önlemlere rağmen kitleler eyleme çağrılan saatte Kızılay Meydanı’nı zapt etti. Tabii hemen arkasından TOMA’lı, gazlı, plastik mermili polis saldırısı başladı. Kızılay Meydanı bu yoğun saldırıyla boşaltıldıysa da direniş Kızılay’a çıkan cadde ve sokaklarda saatlerce devam etti. Öyle ki sermayenin başkenti, sermayenin kolluk güçlerine dar edildi. Polis bu çaresizlikle gözaltı silahına başvurdu. Ethem’in ağabeyi ve akrabaları başta olmak üzere, yolda yürüyen, kafede oturan onlarca insanı şüphe üzerine gözaltına aldı. Bir yoldaşımla birlikte Sakarya Caddesi’nde direniş sürdüğü esnada polisin dört bir taraftan caddeyi sıkıştırması sonucu gözaltına alındık. Çevik kuvvet polisleri beni gözaltına aldıkları ilk andan itibaren, kimliğimi de tanımanın verdiği düşmanlıkla küfür ve hakaretlerle taciz etmeye ve fiziki olarak darp ve işkence etmeye başladılar. Kelepçe takmalarına direndiğim ve basına adımı söylemeye çalıştığım için zor yoluyla susturmaya ve bileklerimi bükmeye çalıştılar. Bu sırada sürekli olarak “sen de diğerleri gibi susarsan, bir şey yapmayacağız!” demeleri direnmekle/direnmemek arasındaki ince çizginin en özlü ifadesiydi. Bir tercih yapmam gerekecekti. Tıpkı “diğerleri gibi” susup Ethem’in katillerine boyun mu eğecektim, yoksa Ethem’in adını haykırıp onların korkularını mı büyütecektim? Yalnızca devrimci olduğum için değil, insanlık onurunu, “iyi muameleye” tercih ettiğim için direnmeyi seçtim. 15-20 çevik kuvvet polisinin aynı anda saçımı çekmesini, coplarla vücudumun çeşitli yerlerine vurmasını, tekmeleri, küfürleri göze alarak “Ethem yoldaş ölümsüzdür!”, “Yaşasın Haziran direnişimiz!” sloganlarını attım. Bu sırada çevreden yaşananları izleyen insanların bana alkışlarla destek vermesi ve sloganlara katılması katilleri çılgına çevirdi. Bu zafer bana fiziken yaşadığım acıları unutturdu. Gözaltı aracına bindirilerek Akköprü’de bulunan Emniyet Müdürlüğü’ne götürüldüm. Burada gözaltına alınan diğer yoldaşımla karşılaştım. Ortak bir tutum alıp, kolkola girerek kimlik tespitine, üst aramasına ve fotoğraf çekimine karşı çıktık. Birkaç kez bizi ayırmaya çalıştılarsa da başaramadılar. Bunun üzerine polis takviyesi isteyip bizi kadın-erkek onlarca polisin saldırısıyla bir odaya soktular. Sonrasında bizi darp ederek ayırıp farklı odalarda beklettiler. İkimizi de ayrı ayrı zor kullanarak aradılar. Kimliğimizi zorla alarak kayıt yaptılar ve fotoğraflarımızı ancak yerde yatarken ya da sırtımız duvara dönük olarak çekebildiler. Tüm bunlar bizim açımızdan bir yenilgi değil aksine zaferdi. Gözaltı sayısının 70 olmasına ve gözaltına alınanlar arasında örgütlü insanların da olmasına rağmen bu tutumu yalnızca bizim göstermiş olmamız, bir övünç kaynağı olamaz elbette. Ancak bu olayın ardından bizi toplu olarak beklettikleri durumlarda, diğer insanların bize yapılanlara tepki göstermesi ve polisle diyaloğunu kesmesi hepsinden anlamlıydı. Bu yaşananların sonrasında “siz nasıl bir örgütsünüz? Siz çok farklısınız, diğerleri gibi değilsiniz” yorumlarının yapılması, direnişçi kimliğin her alanda sürdürülmesinin önemini yerli yerine koyuyor. Yalnızca propaganda yapmak açısından değil, düşman karşısında zaaf göstermemek, zayıf davranmamak devrimci geçmişimizin kan ve can pahasına yarattığı bir gelenek olduğu için direnmek zorundaydık. Nitekim dostumuz, düşmanımız da bizi bir kez daha tanımış oldu. Ankara’dan bir Ekim Gençliği okuru
Sansaryan Han önünde
|
