Linç ve katliamlara karşı durmak...M Can Yüce
Bunlar, birer prova niteliğinde ve daha büyük linç, katliam ve soykırım hareketlerinin ilk işaretleri niteliğindedir! Güncel 6-7 Eylül Olayları ile karşı karşıyayız! Bursa İnegöl, Hatay Dörtyol linç ve katliam hareketlerinden söz ediyoruz… Hatay Valiliği tarafından yapılan açıklama bu tespitimizi doğrulamaktadır. Söz konusu Valilik açıklamasında, “Vatandaşlarımızda oluşmuş bulunan infial anlayışla karşılanmaktadır” denilerek sadece yerel yönetimin değil, devletin de bu konudaki tutumu ve politikası özetlenmektedir. Anlayışla karşılanan nedir? Kürtlere ait işyerlerinin yerle bir edilmesi mi, evlerine ve işyerlerine “bayrak” asmayanlara karşı geliştirilen sürek avı mı? Yoksa meydanlarda toplanıp uluyan ve linç ayinini düzenleyen güruhun davranışları mı? Linç, katliam ve kaçırtma hareketini anlayışla karşıladıktan sonra söylenecek her söz, koca bir demagojiden başka bir anlam ifade edebilir mi? Dörtyol’da gerçekleştirilen güncel “6-7 Eylül Olayları’nı” onaylayan sadece Hatay Valiliği değil, İçişleri Bakanı da ondan geri durmuyor, Kürtler’i katliam ve kitlesel boğazlama hareketleriyle teslim alma politikası hakkında hiçbir kuşkuya yer bırakmıyordu: “Amanosları temizleyin. Ne yapıyorsanız yapın” diyen Bakan, Kürtler’i boğazlama hareketini ise “kışkırtma” olarak değerlendirerek meşrulaştırmaya çalışıyordu. “Ne yapıyorsanız yapın” sözü, aslında özel savaşın kendisini veciz bir şekilde özetliyor! Katliam ve linç girişimleri de bu “ne yapıyorsanız yapın” sözünün bir uygulaması değilse nedir! Bilindiği gibi özel savaş, hedefe varmada her türlü sınırsızlığı, ölçüsüzlüğü, yasadışılığı anlatıyor. 1993-1998 döneminde bunun en “parlak” örneklerini vermişlerdi. Sayısız “faili belli” cinayet, kayıp, bombalama, köy yakıp yıkmalar, işkence ve katliam girişimleri bu dönemin hafızalarda kalan en vahşi örnekleridir! Son günlerde yapılan “milli mutabakat” çabalarının hedefi yeni gelişmelerle daha da netleşiyor. Bu, Kürdistan’da yaygın askeri operasyonlar ve Türkiye illerindeki Kürtlere karşı ise güncel “6-7 Eylül Olayları” ile Kürtleri teslim alma politikası biçiminde somutlaşarak uygulanmaktadır. Bu özel savaş kampanyası, aynı zamanda egemenlerin iç iktidar kavgası eşliğinde yürütülmektedir. Bu, AKP’nin öncülüğündeki cephenin “milliyetçilik”, siz bunu ırkçı şovenizm olarak okuyun, yarışında geleneksel iktidar odaklarından geri kalmadığını, kalmayacağını göstermektedir. İki gün önce onlarca general hakkında “yakalama” kararını verirken, İnegöl ve Dörtyol katliam girişimlerini meşrulaştırma çabaları, bir bakıma “iç iktidar çekişmesinde” politik ve psikolojik üstünlüğü elden bırakmama tutumu olarak da değerlendirilmelidir! Bütün parti ve odaklarıyla devletin tutumu bellidir: Hayatın her alanında Kürt halkını katliam ve linç hareketleriyle sindirmek ve teslim almak! Kuşkusuz bu, devlet açısından da tehlikeli bir “oyundur”! Çünkü tüm zaaflarına, ufuksuzluk ve stratejik bir plandan yoksun olmasına rağmen Kürt halkı çok eski dönemlerdeki gibi örgütsüz ve dirençsiz değildir! Ancak İnegöl ve Dörtyol linç hareketlerinin her alana yayılması, önü alınamaz kanlı bir sayfanın açılmasını birlikte getirir. Peki, böyle bir kanlı “oyunun” altından TC kalkabilir mi? Öteden beri kitlesel boğazlama politikası bir “caydırma”, baskı altında tutma ve teslim alma silahı olarak kullanıldı, bu bağlamda belli ölçülerde “kontrol” altında tutulmaya çalışıldı. Ancak bu tür silahların her zaman ve uzun süreli “kontrollü” götürülmesi mümkün değildir! Kanlı Pazarlar, Maraş, Çorum, Sivas katliamları bu silahın en kanlı örnekleri olarak tarihe geçmiştir. Ancak yeni katliamların nerede duracağını kestirmek mümkün değildir! Kısacası başta Kürt halkı olmak üzere halklar açısından çok tehlikeli bir sürece girilmiştir. Bu sürece karşı durmak bütün devrimcilerin, yurtseverlerin, demokratların ortak görevidir. Öncelikle bu kanlı süreci ve onun aktörlerini, buna neden olan politikaları yaygınca ve etkince deşifre etmek, tehlikenin boyutlarını bütün açıklığıyla ortaya koymak ve etkin bir direniş hattını örmek, kaçınılmaz, ertelenemez güncel bir görev olmaktadır! 27 Temmuz 2010
Cumartesi Anneleri’nden
|
