Evlerimizden sokaklara çıktık...Geri dönmeye hiç niyetimiz yok!
Gezi ruhuyla direnişe devam!Kadınlar, Gezi Direnişi’ne kitlesel bir şekilde katıldılar. “Bin yıllık” geleneklerin mirasçısı olan bu düzende baskı, sömürü ve ayrımcı politikalarla ezilen kadınlar, özgürlüğün ancak sokakta kazanılabileceği gerçeğini fark ettiler. Kadınlar, kimi yerde barikatta dövüştüler, kimi yerde tencere-tava çaldılar ya da TOMA önlerinde suya, gaza karşı durdular. Direniş sürecinin her yerinde kadınları görmek mümkündü. Direnişe çocuklarıyla birlikte katılan kadınların sayısı da az değildi. Sömürü, baskı ve ayrımcılık üzerine kurulu bu kokuşmuş düzen, kadınlara “güçsüz cins” rolü biçiyor. Gezi Direnişi, bunun böyle olmadığını gösterdi. Kadınlar, direnişten güç aldıkları gibi, katılımlarıyla da direnişi güçlendirdiler. Direnişin simgelerinin çoğunun kadın olması bir tesadüf değildir. Direnişin nedenlerine bakıldığında, sorunun “üç-beş” ağacın çok ötesinde olduğu görülür. Baskıya, sömürüye, ayrımcılığa, geleceksizliğe ve güvencesizliğe karşı biriken öfkenin patlamasıydı direniş. Sömürü ve yıkım politikalarının yarattığı yıkımlara karşı birikmiş tepki, AKP iktidarının pervasız, gerici, baskıcı ve ayrımcı politikaları sayesinde patlama noktasına geldi. Sömürüyü, baskıyı, ayrımcılığı iki kat daha fazla yaşayan biz emekçi kadınların, direnişe yoğun bir katılım sağlamamız şaşırtıcı sayılmamalıdır. Çünkü biz emekçi kadınlar, genelde kapitalist sistemden, özelde AKP’nin gerici-cinsiyetçi icraatlarının bedelini daha ağır bir şekilde ödemekteyiz. AKP iktidarı döneminde erkekler tarafından öldürülen kadın sayısının on kat artması, durumun ne kadar vahim olduğunu gösteriyor. Yansıra ev işi ve çocuk bakımının -çalışan veya çalışmayan- kadının “görevi” sayılması, işsizliğin, yoksulluğun yıkıcı etkilerinin öncelikle kadınları vurması, 4+4+4 eğitim sisteminin tüm sorunlarını, kadınların çocuklarıyla birlikte yaşaması, GSS uygulamasının sağlıkta yarattığı yıkımın daha çok kadınları etkilemesi vb.. Tüm bunlar sistemin emekçi kadınları nasıl bir sorunlar yumağıyla boğmaya çalıştığını gözler önüne seriyor. Bunlar yetmiyormuş gibi, AKP şeflerinin başlattığı Kürtaj, sezaryen tartışmaları, “üç çocuk yapın” vaazları, kılık-kıyafete müdahale girişimleri ise, işin tuzu-biberi oldu. Hamile kadınların sokağa çıkmasını “terbiyesizlik” sayan bir zihniyetle karşı karşıya olmamız, bu konuda başka söze gerek bırakmıyor. Buna karşın, gök kubbe altında iyi şeyler de oluyor. Çünkü Gezi Direnişi pek çok şeyi değiştirdi! Sistemin evin dört duvarlarına hapsettiği, ev-çocuk bakımı görevleriyle boğduğu kadınlar, artık toplumsal sorunlarla ilgilenen, politika konuşan, geleceğe dair kafa yoran bireyler haline gelmiştir. Sokağın özgürleştirici gücüyle kadınlar bir adım öne çıkmış, örgütlenmenin ihtiyacını hissetmiş, önemini kavramıştır. Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak! Gezi Direnişi göstermiştir ki, kadınlar, direniş süreçlerinde, mücadele içinde değişir ve sıçramalı bir gelişim yaşar. Buna bağlı olarak mücadele içinde özgürleşen kadınlar da mücadeleye güçlü bir soluk katar, daha ileriye taşır. Artık önemli olan, bundan sonra yapacaklarımızdır. Hak elde etmenin ve geleceği kazanmanın yolu örgütlenmek, sokağa çıkmak ve direnişe devam etmekten geçer. Bundan böyle sömürüye, baskılara, gericiliğe, ayrımcılığa, hak gasplarına karşı bulunduğumuz her alanda, komitelerde, emekçi kadın komisyonlarında örgütlenmeli, gerici iktidarın saldırılarına eylemli gücümüzle, sokaklarda yanıt vermeliyiz. Unutmayalım; “Bu daha başlangıç, mücadeleye devam!” (Emekçi Kadın Bülteni, Eylül 2013)
Adana’da emekçi kadınlar
|
