Erbil'deki hesap Bağdat'tan döndü!
Türk Sermaye Devleti’nin Irak İşgali’nden beri Irak ile ilişkilerde izlediği politikalar her ne kadar kendi içerisinde çelişkileri barındırıyor olsa da, ABD’nin Ortadoğu politikalarına karşı tam bir uyum halinde ilerlemesi bakımındanda tutarlıydı. Lakin, Ortadoğu’da değişen dengeler ile birlikte özellikle Suriye konusunda bozulan ilişkiler ve Türkiye’nin Bağdat yönetimini devre dışı bırakarak Güney Kürdistan ile yapmış olduğu enerji anlaşması ile daha kötü bir duruma girdi. En nihayetinde efendisi ile köklü bir kopuş yaşayamayacak olan AKP iktidarı, içerisinde bulunduğu çıkmazı aşması bakımından kimi riskleri alarak politika yürütme zorunluluğuyla karşı karşıyadır. Bu zorunlulukların ilk başında ise ekonomi gelmektedir. Ekonomi alanındaki kötü gidiş ve çalan tehlike sinyalleri AKP hükümetini belirli bir takım yaptırımları hayata geçirme zorunluluğunda bırakmıştır. Öyle ki geçmekte olduğumuz yılın ikinci yarısına dair hiçbir ekonomik beklenti karşılanmamış, işsizlik artmış ve döviz kurlarında olağanüstü bir yükselme gözlemlenmiştir. Haziran Direnişi’nin hemen ertesinde ülkeden çıkmaya başlayan sıcak para - uluslararası para sermaye-, iflas eden ve ekonomisiyle güven vermeyen Türkiye’ye geri dönmemiştir. Bunun kendisi, sermayenin ülkeye akan sıcak paranın etkisiyle bunalımdan görece daha az etkilenmesi, diğer bir taraftan AKP hükümetinin iktidarını da garantiye alması demekti. Durum bu iken, “hamdolsun kriz bizi teğet geçti!” dedirten sıcak paranın ülkeden çıkışı ile dengeler değişti. Para girişindeki azalma hayatın her alanında etkilerini göstermeye başladı. Öyle bir aşamaya gelindi ki AKP iktidarı, kredi ve kredi kartı kullanımlarına müdahale etmek zorunluluğuyla karşı karşıya kaldı. İşte tam bu noktada Güney Kürdistan, Türkiye’yi içerisine girdiği ekonomik krizden çıkaracak bir coğrafya olarak, bizzat gerici-faşist AKP hükümetinin şefi Erdoğan tarafından “Kuzey Irak Bölgesel Kürt Yönetimi” mertebesine getirildi. Erdoğan, Güney Kürdistan petrolleri ve bu petrollerin işlenip dağıtılması ile oluşacak ekonomiyi kendi açığının yaması olarak gördü ve tüm ilişkilerini bu zeminden ilerletti. İzlenilen senaryonun çok basit olduğunu söyleyebiliriz. Şöyle ki, Güney Kürdistan petrolleri Türkiye üzerinden geçecek dağıtım sistemi ile dağıtılacak ve Türkiye bu işlemden iki yönlü kazanç sağlayacaktı. Bu kazançların ilki, bu işlemin kendisinden alacağı pay -komisyon- iken bir diğeri ise tüm bu ekonomik alan içerisinde harekete geçecek olan paranın Türk Bankaları’nda toplanması olacaktı. Paranın Türkiye’deki bankalarda toplanması ile Türkiye kapitalizminin ihtiyacı olan sıcak para, başka kaynaklardan da olsa tekrardan ülke sınırlarına girecek ve içerisinde bulunulan ekonomik krizden çıkılacaktı. İşte, Türk sermaye devleti nazarında Güney Kürdistan’ın “ Kuzey Irak Bölgesel Kürt Yönetimi” mertebesine erişmesi, “aşiret reisi” Barzani’nin ise “Kuzey Irak Bölgesel Kürt Yönetimi Başkanı Mesut Barzani” olmasının arkasında yatan gerçekler bunlardı. Tabi ki burada politik hamleleri, barış -tasfiye- sürecindeki tıkanıklıkları ve seçim hesaplarını göz ardı etmemek gerekmektedir. Lakin, tüm bu hesapların gelip tıkandığı ve geri döndüğü yer Bağdat olmuştur ve tabi ki Bağdat aslolarak ABD’yi temsil etmektedir. ABD, bu ekonomik pazarlıklara Bağdat Hükümeti üzerinden müdahalede bulunmuş ve tüm paranın ABD bankalarında toplanmasını dayatmıştır. Irak hükümetinin kendilerinin izinleri alınmadan böyle bir anlaşmanın imzalanamayacağına dair müdahalesi, uşaklarını kendisine getirmiş ve önce Enerji Bakanı sonra da Erdoğan’ın kendisi Irak’ın yolunu tutmuştur. Tüm bu gelişmelerin ardından tarafların her biri Bağdat’ın onayı olmadan bir anlaşmanın olamayacağını deklare ederek -aslında ABD’nin önünde tekrardan el etek öper vaziyete- yani gerçek konumlarına geri dönmüşlerdir. Anlaşmanın son hali ise önümüzdeki günlerde belirginleşecektir. Sonuç olarak AKP, kendi kısacık tarihinin en zorlu dönemlerinden birini yaşamaktadır. İç ve dış politika gibi alanlarda tamamıyla başarısız bir tablo ortaya koyan AKP iktidarının, ekonomik alandaki başarasızlığı kaldırma şansı yoktur. Çünkü onlar da çok iyi bilmektedirler ki, dış politikada yaşanan “ kıymetli yalnızlık” AKP’yi devirme nedeni olmayabilir, fakat açlık ve yoksulluğun acısıyla yoğrulan kitlelere karşı yapabileceği hiçbir şey yoktur.
Binler savaş politikalarına karşı
|
