12 Temmuz 2019
Sayı: KB 2019/26

Tüpraş sözleşmesi ve sermayenin sınıfa saldırı kararlılığı!
Düzen siyasetinde “yeni” arayışlar
15 Temmuz 2016 darbe girişiminden AKP’nin gerici-faşist darbesine
Tasma ya da fişleme
İBB’nin şirket zihniyeti TÜPRAŞ’ın CEO’su veya TÜSİAD ile değişir mi?
2019 toplu sözleşmelerinden MESS sözleşmesine dersler
“Sendikaların bugünkü durumu işçiler arasında güvensizliğe yol açıyor”
Belediye işçisi kendi tarihinden öğrenir ve mücadele geleneklerine sahip çıkarsa kazanır!
Petrol-İş’ten TÜPRAŞ açıklaması, PİB’den tepki
TKİP VI. Kongresi Belgeleri… Yurtdışı çalışması üzerine
Dinsel gericiliğin “fıtratı” emperyalizme hizmettir!
İsviçre’de gençliğin yönelimleri
Kadınlar Clara Zetkin’e ne borçludur?
Kadın üniversiteleriyle ne amaçlanıyor?
Eğitim Sen’den ‘kadın üniversitesi’ açıklaması: Eşit ve özgür yaşamak istiyoruz!
Güvencesiz bir kamu çalışanının kıdem tazminatı mücadelesi
“Ergenekon” davası sonuçlandı
Masal diyarından işçilere küçük bir not
Bu sayının PDF formatını download etmek için tıklayın

 

Düzen siyasetinde “yeni” arayışlar

 

23 Haziran İstanbul seçim sonuçlarının düzen siyasetindeki yankısı sürüyor. AKP-MHP ittifakının ağır hezimetinden sonra “sandık ittifakı” bileşenleri, tek adam rejiminden tekrar parlamenter sisteme dönüş için referandum çağrısı yaptılar. Büyük bir umutla, anayasanın yenilenmesi gerektiğini gündeme getirdiler.

Bu seçim başarısıyla düzen solunun adayı Ekrem İmamoğlu, Erdoğan şahsındaki baskıcı rejime uzun süredir tepki duyan kitleler tarafından bir “kurtarıcı” olarak görüldü. İmamoğlu, yerel seçimleri beka sorunu olarak kodlayan, YSK darbesiyle yenilettiği İstanbul seçimini 9 puanlık farkla kaybeden Erdoğan’a alternatif olarak öne çıktı. Artık geleceğin cumhurbaşkanı adayı olarak da anılıyor. Ayrıca İstanbul şehir yaşamı için yaptığı kimi projeleri, ılımlı görünümü ve Erdoğan’ın tam tersi tarza sahip olması ile de ölümü görüp sıtmaya razı olacak derecede bunalmış kitleleri etkiledi.

Yerel seçimlerin AKP’nin yenilgisiyle sonuçlanmasının ardından bir süredir dillendirilen yeni parti çalışmaları da hız kazandı. Ahmet Davutoğlu ve Abdullah Gül destekli Ali Babacan’ın kuracağı parti gündemde geniş yer buluyor. Şimdilik A. Davutoğlu’nun somut bir parti girişimi olmasa da A. Babacan AKP’den istifa ederek süreci hızlandırdı.

TÜSİAD içindeki sermaye temsilcileri de -her ne kadar Erdoğan döneminde kârlarını katlasalar da- değişimden yana görünüyorlar. Zira Erdoğan’la yaşadıkları gerilimli ilişki yerine hem kitleleri hem de kendilerini “hoş” tutacak isimleri başkan olarak görmek istiyorlar. Tıpkı daha önce Erdoğan’ın ileri demokrasi timsali ilan edilerek parlatılması gibi, yeni alternatifleri parlatıyorlar.

17 yılın sonunda Erdoğan yönetimi, gerek uluslararası sermayenin telkinlerine kulak vermeyerek ekonomik krizi istenilen şekilde yönetememesi gerekse dış politikadaki çıkmazları çözememesi nedeniyle, artık işlevselliğini yitirmiştir. 23 Haziran sonrası vizyon değişimi vaatlerini sürdürse ve sermayenin istediği yapısal reformların sözünü verse de Erdoğan’ın, Merkez Bankası Başkanını görevden alması sermaye temsilcilerinin “yeni” alternatif arayışlarını güçlendirmektedir. Zira TÜSİAD, “sistemi yeni denge ve kontrol mekanizmalarıyla destekleyecek değişiklikler görmeyi” istemektedir.

Babacan’nın “beyaz sayfa” açarak, “insan hakları, özgürlükler, ileri demokrasi ve hukukun üstünlüğünün vazgeçilmez ilkeleri” ile hareket edeceği vaadiyle düzen siyasetine nefes aldıracak bir role soyunduğu ortadadır. Öte yandan ekonomik krizin giderek derinleştiği düşünülürse kitlelerde tepkilerin yoğunlaşmasını engellemek adına bir yenilenme tercihi sermaye düzeni için bir zorunluluktur.

Düzen siyasetinin bundan sonraki aktörleri olarak gerek soldan parlatılan İmamoğlu gerek sağın Ali Babacan’ı burjuva dünyasının aradığı profillere sahipler. Burjuva dünyasına ait bu isimler hem muhafazakâr tabana seslenebilen hem de modern görünümlü halleri ile bir kez daha işçi ve emekçilere “yeni” olarak pazarlanıyorlar. Bu sömürü düzeninden kaynaklı umutsuz ve çaresiz bırakılmış emekçilere “yeni” isimler sayesinde değişim ve umut kırıntıları vaat ediliyor.

Türkiye gibi her an her şeyin olabileceği kırgınlığa sahip bir ülkede, düzen siyasetinin aktörleri hızla değişebilir, eskiler yeni olarak sunulabilir ya da yüzü eskimemiş yeni aktörler parlatılabilir. Gerçek olan şu ki giderek kötüleşen ekonomik tablosuyla, Ortadoğu, Doğu Akdeniz gibi uluslararası plandaki politik çıkmazlarıyla, S-400 krizi üzerinden NATO ve ABD ile girilen tartışmalarla tam bir açmaz içinde olan sermaye düzeninin bir kabuk değişimine ihtiyacı vardır.

Düzen siyasetinde böylesi bir kabuk değişiminin işçi ve emekçilerin çıkarları açısından hiçbir önemi yoktur. İşçi sınıfı ve emekçiler, bilinç ve örgütlenme düzeyindeki gerilik devam ettiği sürece bir kurtarıcıdan diğerine savrulmaya devam edeceklerdir. Mevcut düzen değişmedikçe her yol ücretli köleliğe, işsizliğe ve yoksulluğa çıkmaktadır. Bu nedenle işçi ve emekçiler bu sahte seçeneklere kanmak yerine, kendi bağımsız sınıf çıkarları çerçevesinde örgütlü hareket etmek zorundadırlar.

 

 

 

 

Şov amaçlı “kalkınma planları”na kriz damga vurdu

 

Tek adam dikta rejiminin sermayeyi ihya etme ve dinci-gerici iktidarını pekiştirme hedefi doğrultusunda hazırlanan kalkınma planlarının bir yenisi daha meclise sunuldu.

Esasen 21 Şubat 2018’de rejimin başı Erdoğan tarafından kamuoyuna tanıtılan, fakat seçimler ve krizin etkisiyle bir yılı aşkın süre sonra meclise ancak sunulan 11. Kalkınma Planı’na kriz damga vurdu. Zira 2019-2023 yılı arasında hayata geçirilecek hedefler 10. Kalkınma Planı’nın dahi gerisinde kaldı.

Halihazırda 10 bin dolar sınırının dahi altına gerileyen kişi başına düşen milli gelirde, 2023 sonu hedefi 12 bin 484 dolar oldu. 10. Kalkınma Planı’nda bu hedef 16 bin dolar olmuştu.

Son dönemde tarihi rekor seviyelere yükselen işsizlik oranında da 2023 sonu hedefi yüzde 9,9 oldu. 4,3 milyon ek istihdam yaratılacağı iddiası ortaya konsa da bir önceki planda işsizlik hedefi yüzde 7,2 olarak belirlenmişti.

Sürekli ihracatta rekor kırmakla övünen AKP şefleri ve sermayedarlar, bu alanda da hedeflerini düşürdü. 10. Kalkınma Planı’nda yıllık 277 milyar dolarlık ihracat hedefi, yeni planda ancak 226,6 milyar dolarla sınırlı kaldı.

2018 yılı istatistiklerine göre yıllık ihracat 167 milyar 945 milyon dolar olmuştu. 2018 yılı hedeflerini kapsayan 10. Kalkınma Planı’nın da başarısızlığı dikkat çekiyor. Zira yukarıda anılan hedeflerin büyük oranda altında kalındı. 2018 yılı işsizlik oranı yüzde 11 olurken, kişi başına düşen milli gelir de 9 bin 632 dolara gerilemişti.